Hiç görmeden, kim olduğunu kelimelerinden, cümlelerinden hissedip seveceğim birini istiyorum. Onu ilk göreceğim anın yüz yüze bir tren istasyonunda ya da bir otogarda olmasını istiyorum. Onun sesini duyup masalların gerçekliğine inanmak istiyorum. Onunla sarıldığımızda ikimizde de aynı tamamlanma hissinden olsun istiyorum. Yüreğimin ona ait olduğuna yaşarken şahit olmak istiyorum. Şafağın söküşünü onunla görmeyi istiyorum. Onun gölgesinin dahi dolunayın ilhamına diz çöktürdüğü tattan esinlenmek istiyorum. Yalnızca istediği için yıldızları koparabileceğimi kanıtlamak istiyorum. Akrep ve yelkovanın, onun gözleri karşısında sabit kalışının da, çabucak ilerleyişinin de en ufak anına değin ömrüme işlenmesini istiyorum. Onu öyle sevmek istiyorum. Başka sevilir mi o?


Emrah Nargöz
22 Haziran 2015 Pazartesi, 05:20