Ben, yoktum. Olmam gereken yer hiç tatmamış olduğu beni, bir ihtiyaç olarak görmedi hiçbir zaman. Bensizde yürüyordu her hâlükârda. Gerekli miydim ki ben ? Hıhh.. sadece içimde bulunan beceriyi kendime defalarca söyleyerek kıçımı yücelttim. Kendimi kandırmaktan geri durmadım. Yetenek vardı ama olması gereken özgüveni bir türlü bulamadım. Bulmak mı ? Ahh.. Olmayan bir şeyi aramak haa. Hiçbir zaman başaramayacak olduğumu bile bile hayalinin içimi doldurmasına izin verdim aptal gibi. Ben izleyendim. Yerim seyirci bölümündeydi. Sahne başkalarınındı. Ben izleyendim. Gelme teşrifinde bulunup, alkış tutmakla mükellef bir izleyendim. İzlenen değil, basit bir izleyen.
Ben yoktum. Olmam gereken yer hiç tatmamıştı beni. Hoş, tatsa bir şeyler değişebilir miydi ? Biliyorum, cevabı biliyorum. Ama istiyorum, elden ne gelir. Kalbim saçma bir sevinç içerisine giriyor, havalara zıplayasım geliyor, dudaklarım kulağıma ulaşmaya çalışıyor ve ben istiyorum. Öyle olmasını istiyorum, öyle yapmak istiyorum, hayalimdeki olmak istiyorum yoğun bir duyguyla, kocaman bir umutla. Sonra gerçekler geliyor. İşte o zaman hepsi püff.. Sihir tozları uçuşuyor havada, yerinde yeller esiyor tebessümlerimin. O zaman küçülüyorum, ufalıyorum püff.. Küllerim savruluyor havada, yok oluyor zerrelerim. Hiç oluyorum en sonunda. Kendi gözümde bir hiç, başkalarının gözünde bir hiç. Aa “ben yoktum” diyordum değil mi ??
Hiç canım hiç..