4
Yorum
1
Beğeni
0,0
Puan
822
Okunma
İnsanlar, insanlar ve insanlar.. Hepsi konuşmakta noktayla, ünlemle, cevaplarla ve cevabın içindeki sorularla. Lakin kimsenin kimseyi dinlediği yok. Etraf kalabalık, insanlar mutsuz. Gerçek his, sahi nereye kayboldu? Bir Suriyeli çocuğun gözlerinde kaybettim ben o hissi. Telefoncudan yeğenimle birlikte çıkarken ellerimize baktı o Suriyeli Çocuk.. Kendi eli dişlerinin arasındaydı.. Masumluğu ellerine yansımıştı ansızın. Keşke dedim keşke seni tutup çıkarabilsem bu hayattan. Yandım, Suriyeli Çocuğun gözlerinin kenarında siyahlıkta kül oldu ruhum. İnsanlık mı? Neydi , insanlık? Ben yatağımda yatarken mışıl mışıl, onun hakkı neydi sokakta uyuması için? Daha 8 yaşında. Belki de 7. Belki de hiç yaşı olmadan büyüdü.
Affet Beni Suriyeli Çocuk..