Anlamlı yazmalar çizmeler ne yazık ki dünün tozlu raflarında yitik kitap gibiler…
Şimdilerde yazanda çizende yazma amacını daha geniş yaşam alanı, daha çok şöhretin getireceği daha çok paraya bağlamış. Yazar bir kitabın ne vereceğinden çok, ne kazandıracağında yoğunlaşıyor. Satın alınırken isim yeter diye. Kapağa bir fil resmi, dikkat çekici tonlarla büyükçe “ Hortumlu fil” yazıyor. Kitap kendini değil, renklerini, alını morunu sergiliyor. Yazmadan önce ekonomik piyasası araştırılıyor. Sürmanşetten reklâmlarla taşınıyor beyinlere.
Hedef kitle coza getiriliyor… Paragraf… Cümle… Harfler… İstediği gibi eğilsin bükülsün talebin kalıbında. Acaba feda etmeye çalıştığımız, göz nuru… Kâğıt… Değişime, banknota dönüşüme değer mi?
Sanmam… Bence değmez.
İnsan önce kendisi olmalı. Kendi önemsediklerini sunmalı. Zamanı doğru yaşamak bu değil mi? Yaşam; gizemle anlamlandırdığımız şey bizim olmalı. Başkasının talebi ile kendi zamanımızdan çaldığımız saatler bir hırsızınki kadar onursuzluktur. Onca harfi para dizer gibi dizmek değil yazmak. Gönlünü koymak, bildiklerini paylaşmak, inandıklarına sahip çıkmak daha anlamlı olsa gerek. Eğer bide yazdıklarımız doğum sancılarımızın, insan yaşamının, ölümsüzlüğün gerçeklerini yakalamışsa hedefe atılan ok gibidir. İşte o zaman emeğe değer. Yaşamı anlamlı kılar. İşte o dokunuş bizi; yazarak cebimize koyduklarımızı, harfler dolusu kâğıtları, ellerimizi ısıtacak tatlı bir sıcaklık sarar. Banknotlara dokunuştan çok farklıdır.
O anlamsız kâğıt desteleri, banknotlar hayatın algısı olabilir mi? Hayır!
Köşe başlarında zaruri ihtiyacı olmadığı halde mendille onursuzluk açanlar, toplumsal değerlerimizi satanlar. İşte onlara bakışım; o kâğıt destesinin peşine yetenek, harf koşturanlara.
Çullarına yansıttıklarına gülüp geçerim.


hOça 2005