Ne geceyi siler hüzünlerim nede gündüzü bekler vuslatım. Sadece üslubunu değiştirir sevdamın adı. Adı hep sonsuzluk olacakken bir yıldız kayar işte tam o an. Tamda yüreğimin ortasında bulur beni. Sonsuzluğu alıp ecele götürür bir anda. Ağıtlar yakmak kalır yine bana. Gözyaşları kan rengi olur da ben yine ağlarım. Yine bana kalmıştır hüznü kurtarmak gecenin kara çığlıklarından. O an bana uzanmaya çalışan kahpe sevdalarla avunmaya çalışırım ben yine. Adı hep ezelde kalacakken ben yine teselliyi arar bulurum kendimi kahpeliğin ortasında. Hâlbuki nice acılar gizlidir daha gönle uğramamış. Gelişleri gidişlerinden kolay mıdır bilinmez ama ben yine can evimde cansız kalırım. Eğer bir gün hüzün uğramazsa yüreğin ortasına, işte o gün ne kahpelikler kalır nede adı ezel olan sevdalar. Sadece yüreğin meşk ettiği anların tadı kalır. Tam o an şafağın gelişiyle geceyi bitirirken sonsuzluk, sevdamın adı yazılır yüreğin tam ortasına. Ve ben yine hayaller âleminde aşkı solurken yüreğimle ezeldeki hüzünleri beklerim her ecelde beklediğim gibi. Beklide hep sonsuzluk sanmışımdır adını sevda sandığım aldanışları. Öyle ki adı sevda olmaktan o kadar uzak kalmışlardır ki aslında, gecedeki ecel hüzünlerinin bir manası da yoktur. Adeta kendi yalnızlığına titreyen bir yüreğin isyanlarıdır bunlar. Belki bir günlerle avunan yürek aslında aldanışlarına çırpınmaktadır yıllardır…
Ve sen…
Kahpe sevdalar bütünü bir hayatın umudundaki son katredir belki de senin sevdan. Adını en çok sonsuzluk koymak istediğim her yürek çırpınışında ve aldanışında adını andığım hayat mücadelesinin, ezelden ecele ismidir senin sevdan…
Adını sonsuzluk sandığım sevdaların çilesini unuttuğum zaman seni çıkaramadıysam kahpe sevdaların ortasından, işte o zaman yazık olacaktır adı sonsuzluk olan “sen sevdama”!
Ve eğer eceli seninle götürebilirsem sonsuzluğa işte o zaman ezelden ecele yanmış tüm kahpelikler ağlayacaktır adı sen olan sevdama…

Bir gün tüm ecellerin sonsuzluğunda senle buluşmak ümidiyle…
Sen sakın ezel olma olur mu?


ÜLKÜ… 06.01.2007