Aşırı sevgimden ve yaptığım fedakârlıklardan, verdiğim geçici rahatsızlıktan dolayı senden özür dilerim.
Bir aşkın en büyük özrüdür “ özür dilemek” sevdiğinden; her özründe ben üzüldüm, benden özür dilemenden.

Senin en büyük özründü, benden özür dilemen, ikinci büyük özrün de beni sevmemen.
Özür bir erdem değil mesafedir; sana olan yolculuğumda tüm mesafeleri aştım da geldim. Kapında olmama rağmen, sen beni kalbine hiç buyur etmedin. Ben, hep dışarıda bekledim. Sıra bende olmasına rağmen o kalbe hiç giremedim. Neden giremediğimi de hiçbir zaman bilemedim.

O kadar çok özrün oldu ki bu aşkta, aşk bile tahammül edemedi sana. Bense her özründe seni sevdim, senin en büyük özrün beni sevmemektir, derdim. Sen de en büyük ikinci özrünü işlerdin ve beni sevmezdin.
Sevmeme özgürlüğün de vardı elbette;
Ama sen bende neyi sevmedin, niye sevmedin?

Sevmenin bir nedeni yoksa sevmemenin de bir nedeni olmamalıydı aslında, ama sen bir neden bulmayı tercih ettin. Seni çok sevdiğim için beni sevmekten vazgeçtiğini, söyledin. İyi ki de vazgeçtin, bütün bir ömrü beni sevmeni bekleye de bilirdim.
Bütün bir ömrü sana adaya da bilirdim; sen, sen olmayı bile beceremezken.
Bütün bir ömrümü sana adayabilirdim, sen bir ömür taktığın maskeye dayanabilir miydin özürlü sevdiğim?
Kalpler bir olmadığında özürler çıkar ortaya, her özür yeni bir özrün habercisidir

Gözyaşına İhanet…
Haberin var mı?
Sen beni hiç sevmemişsin.
Ve özünden vazgeçtiğin gibi
Gözünden döktüğün
Her damla yaşa da ihanet etmişsin.

Seni kaybettiğime ağlamadım hiçbir zaman, kendinde kaybolduğuna ağladım, kendimi sende kaybettiğime ağladım. Belki de sadece ağlamak istediğim için ağladım… Ağladığımda anladım ki gözyaşlarımı silemeyecek kadar korkakmışsın, onu anladım, sonra korkaklığına ağladım.
Gözlerimden tüm sevgi selleri bitene kadar ağladım, gözlerinde aşksızlığı görünce ağlamak istedimse de kendi halime, ağlayamadığımı anladım. Bu kez de oturup ağlayamadığıma ağladım. İnsanlığımı kaybetmekten korktum. İnsan kalabilmek için ağladım.
Gölgeni yüce görüp kibirlenmenden anladım, bu aşkta bize yer yoktu, gölgeni yalnız bıraktım, koştum gölgemin peşinden, ama kendime de geç kaldığımı anladım.
Şimdi ben de senden özür dilerim; sen, beni sevmesen de inan ben seni çok sevdim özürlü sevdiğim.
Özür dilerim...!
“Aşktan özür dilenir mi?” derseniz. Ben bu aşkta, aşktan özür diledim. Yanlış bir mevsimde, yanlış bir çiçeği sevdim.
Özür dilerim…!

Tüm sözcükler anlamını yitirdi,
Sen, tüm sözcüklerdeki anlamını yitirdin,
Tüm sözcükler gibi sen de yittin.

Kederini keder, kaderini kader
yaptıklarımız tarafından kandırılmadık mı?
Şimdi hangi kaderin kederisin sen?
Ağlıyorum ağlıyorum bitmiyorsun neden?
2014-İstanbul