Oturma odasında oturmuş düşünüyordu. Aklının almadığı bazı fikirlerle meş-guldü. Ne olursa olsun, yenik düşmeyecekti. Zaman ve mekân fikirlerini boş verdi bir anda, kendisini bir tür düşünsel boşluğa bıraktı. Elindeki kahveyi bitir-meden çok önce, derin bir nefes almayı bile düşündü. Ama yorgunluğu katlana-rak artarken bunu yapacak gücü bile kalmamıştı. Daha sonra ise, başka fikirlere daha kapılmanın da doğru olabileceğinde karar kıldı. Ne yaparsa yapsın, ilk fikir-lerinden arındırmalıydı benliğini. Bunu yapabileceğine inanıyordu. Bir yudum daha içti. Kendi içsel seslerinden kurtulmanın vakti gelmişti artık. Televizyon kumandasını eline aldı ve bir adım daha öne çıktı şimdi kanaldakiler. Birkaç sa-niye içinde kapadı televizyonu. Bundan daha fazlasını da yapabilmeliydi. Belki de artık dışarı çıkmanın vakti geliyordu. Temiz bir hava ortamına ihtiyaç duy-maktaydı. Bu anlamda dışarı çıkmaktansa pencereleri bile açmayı düşündü.