Gecenin bir yarısı, uykusuzluğun verdiği rehavet ve can sıkıntısı..ardından sıcak bir duş, sıcak bir kahve ve anıların dayanılmaz çekiciğine ufak bir dokunuş..

Çiftlikte ki garajın, germelerine kurduğum salıncakta sallanıyorum, (tek hayalim var ki, ne zaman salıncağa binsem, aynı hayal beni yakalar.)
Ben yükseldikçe; kısacık saçlarımın uzayıp savrulduğunu hayal ediyorum, rüzgarı yüzümde hissettiğim o anlarda ki özgürlük duygusunun, inanılmaz çekiliciliği ile kendimden geçiyorum. Sonra annemin sesini duyup gözlerimi aralıyorum ve ayaklarımı yere sürtüp duruyorum. Sanki hayalimi elimden almışlar gibi mahsun, sese doğru yıkık bir şekilde ilerliyorum. Hiç unutmuyorum Tam 33 yıl önce koskocaman bir kızdım, hatta genç kız sayılırdım Saçlarım hiç uzamıyordu, oğlan çocukları gibi kısa kestirirdim hep, evli olduğum yıllarda ise kep altı kullanmaya başlamıştım.

Neyse..
O zamanlar salıncağım ve rüzgarım vardı, hayallerim vardı ama saçlarım yoktu. Şimdi saçlarım belime kadar ama ne salıncağım ne rüzgarım ne de hayalim var...

Öylesine işte..


dil-ruba 12 Haziran 2015 Cuma 04:00