NOT 3 : Bir gün her canlı bırakır seni,o ana dek dediklerini,takım renklerini, malını- mülkünü yarınını, öbür günlerini ve kaygılarını. Tek teselli bu olur ki artık onun içini yiyen kaygı değildir.
O biter,karşı komşun ölür yine baka kaldığınla bir başına; eski aşkların da dert ettiğin kiloların kadar kalır akılda; her yemekte rejime başlamak kararı gibi.. Gider gelir ömür sahnene her halin,çoğunlukla dağınık,pervasız,sefil. Hiç bir güzel günü anımsamak gelmez aklımıza. Nankördür her halimiz.
Umut denilen deli bağlar çözülür,özgür oluruz. Teslim oluruz ellerini kaldır deseler . Yok yapamayız . Çünkü son nefes bunu sana sormaz. Aciziyetimizi anlarız da son anda ne fayda?
’’Affan Dedeye para saydım sattı bana çocukluğunu’’ (Babam okurdu geceleri kulağıma Cahit Sıtkı’dan) Halbuki babam ölünce şiirler susunca bizim evde............................
Oysa ben hayata bütün kuruşlarımı verdim o bana bir tutam uçan balon verdi. Görünenin altında kandırılmaya ne kadar da müsaitim.
Allah’a ısmarladık hayatımı..
Hasta değilimki iyileşeyim. Farkındayım sadece bana göre yaşamam gerektiği kanaatiğindeyim artık. Artık biliyorum,beni çirkin insanlara götürecek sokaklardan geçmeyeceğim. Bunlar yanlış da demiyorum zira yanlış denilen olgu izafidir.
ALMILA ERDEM