İnsan en çok kendine öfkeli, sevgisiz ve affetmekten yoksun. O nedenle bilmediği duyguyu başkasına veremiyor ve aksine bunları bekliyor başkalarından.
sanıyor ki alırsa tamamlanacak. belkide fazlalıklarının yorgunu, duygu cimrisi, veremiyor ki alsın. zira diyorki başkasıda o bana versin. ne veri ne alım. İnsanlar hep yarım hep yarım.
Mutluluğun, huzur arayışının hep boşa çıkması, gittikçe kalplerin katılaşması bilakis hamlaşması bundan kaynaklı kısır döngüler.
İstisnalar kaide-i bozmasa da bu eylemsizlik eylemi umumun kendine yaptığı en büyük hatası.
Başlamak gerek bir yerden,
mesela önce kendinden;
Bir kerede olsun nasıl kuruyacağımızı düşünmeden ıslanalım yağmurda,
ona rağmen özgürlüğü,
buna rağmen huzuru,
her şeye rağmen mutluluğu gerçekten tadarak anlamak adına...
Dilimin ucundakiler...