Ezberledik hayatın zırıltılarını apansız rüzgarlar yanağımıza bir buse kondururken.Bir bulut çizerim aniden ve yağdırırım yağmurlarımı suya hasret topraklara.Sonra göz temasıma meyilli düşüncelerine bir çizgi çizemezsin..ve ben ağlarım orada.Ağlarımda ağlatanların ağlamamasına kızarım.
Bir fanus mu çizsem rüyalarıma kara bulutları anlamsız kılan.
Bıçak çekiyorum yalnızlığa..Ve işgale meyilliyim topraklarını.Zaferin ruhu var üzerimde ve fethedilmemiş toprak bırakmayacağım bu yer karada.Bir orduyum ben aslında.Bir silah.
Konuşmalarının anlamsız kaldığını görmek istemiyorum.Ağlarım orada...Ağlama da diyemezsin o zaman.Elimdeki de bir çiçek olmaz emin ol.Söyleyecek söz bulamam belkide...Belkide aynı dili konuşmayız o ozaman.Belkide hiç konuşamayız belli mi olur.Hayat işte.Nerede başladığını bilmiyoruz ki nerede biteceğini bilelim.Bir rüya’nın içinde gerçekmiyiz daha onu anlayamadık.Her soru işaretine düşman hayatlar yaşıyoruz.Olduğu gibi mi kabul etmeli...Kabul ettiğimiz gibi mi oldurmaya çalışmalıyız.
Çözülmeyen düğümlerin ustası sanırdım kendimi ’O’ geçmişdeki perdeye kadar.Şimdi bir düğümde ben atarım yalnızlığıma.Dalarım yalnız yalnızlığıma.Karar benimse gerisini kim tatar.Bak bu gönül kimleri ağırlar.Zaman geçmesede anlayan her türlü anlar.Bir rüya biter..bir diğeri başlar.Sıradan bu savaşlar.
Perde kalkar oyun başlar.Perde iner zulüm başlar.Bir sahne yap bana iki tahta parçasından.Bir figüran olmasına gerek yok çünkü başrol senin.Odun varsa ateş dert değil.İllaki birisi kıvılcımı çakar.