ARAF


Bu gece ilk defa yalnız değildim ve ilk defa yıldızları saymadım .Bu gece sadece benim gibi yalnızları saydım.Penceren baktığımda hala ışıkları yanan evleri,sokaktan geçen insanları saydım.Ve ne kadar mum varsa hepsini yaktım ve sana gönderdim,oysa beni karanlıklara terk edip bütün ışıklarını söndürmüş olduğunu bile bile…
Nasıl korkarım karanlıklardan bir bilsen.Yalnızlığım bir yana,karanlığın hüznü ve o ağır kasveti damarlarımda bir kan pıhtısı olur,ölüm kokusunu duyarım, lal olur dillerim,binlerce düğüm atılmışcasına derinden susarım.Sanki konuşsam,söylesem karanlığımın acılarının sen olduğunu,yok olup gidecekmişcesine bir kez daha korkar,dehliz derinliğinde susarım.
Can gözünde cananın öteki adı,susmak mıdır,yalnız kalıp korkmak mıdır,beklemek midir bir ömür boyu havanda su dövercesine sabrı öğrenmekmidir?Her gün doğduğunda kaybetmek,her gün battığında bulmak, çığlık çığlığa sevinmek yada feryadı figan ağlamakmıdır ?...
Her gece ruhum bedenimden ayrılırken büyük acılar içindeyim,feleğin kahpe çarkından uzak kalmak ve büyük denizlerde yüzerken boğulmamak için bütün gücümle savaşırken sen yoksun.
Her gece ben,benden çıkarak cennete,cehenneme ve arafa gidip gelmekten yorgunum.Betbah lanetlerimi savururken kurt düşen kıskanç duygularımın sonunda düştüğüm ateş cehennem,bir tebessümünle koşarak geldiğim, yaşayamadığım cennetin.Bir de seni sensiz yaşadığım zamanlarım,kaf dağının arkasındaki mutlu,umutlu hayallerim….
Ne varsın ne yoksun,ne sert bir bakış,ne de yumuşak bir gülüş,ne gel diyorsun nede kal.Araf gibi !...
Araf sensin,araf senin okyanus mavisi gözlerin,suya düşüyor hayalin….