Sana bir söz vermiştim biliyorum ve bu yüzden güne bu satırlarla uyanmanı istedim gözünü açtığında ilk ben olayım. Hani bazı kelimeler vardır bunlar bir bebek doğduğunda da vardır ama bebek yaşadıkça öğrenir bunları anladıkça kelime olur onlar ve bunlarla büyür insan. İşte ben de seni tanımadan önce bazı kelimelere küçücüktüm sevgilim… Aşk mesela sen yokken yok muydu aşk vardı ama ben seninle öğrendim aşkı seninle girdi lügatıma bir kelime daha. Manasız olan tüm sözcükler manalandı seninle, tüm boşluklarım doldu sanki… Kalbim uçmayı öğrenmeye çalışan bir kuş gibiydi sana mecburdu evet, bundan sonra yaşamak için aşkına muhtaçtı ama bir o kadar da korkuyordu bu hiç tecrübe etmediği şeyden… Hani bana diyorsun ya sevgili bana sevgini gösterme anlat haykır tüm dünyaya diye sen aşkın hikâyesini durmaksızın feryad eden bülbüle değil, sessiz sedasız can veren pervanelere sor… Sen bilir misin ki pervane aşk uğruna yaşar, aşkı uğruna yanar da canı çıkar ama sesi çıkmaz. Aşk ateşi önce sevilene sonra sevene düşermiş sen ki yaktın o ateşi kendinde sonra ben yandım o ateşte... Aramızdaki fark buydu sen ateşin yaktığını bilirdin ben ise ateşte yanmayı. Her şeyi sözler anlatmaz sevdiğim. Derler ya hani gözler kalbin aynasıdır… Dil yalan söyler ama göz istese de beceremez. Gözlerine bakarak konuşmadan söylediğim kelimelerden anla beni, onlar ki asla kirlenmedi başka kulaklarda. Benim gözlerim bir sana baktı böyle yüreğim bir seni sevdi ve aklım bir sende yitip gitti…
İnsan birini kendinden bile kıskanır mı sevgilim? Kıskanırmış sende anladım. Elini tutan elimi kıskanıyorum gözüne değen gözümü kıskanıyorum ve kalbine vurulan kalbimi delicesine kıskanıyorum…
O kadar çok kelimeyi seninle öğrendim ki ben. Özlemek mesela… İnsan birini nasıl özler ki bu kadar nasıl baktığı her yerde onu görür de gözleri dolar nasıl durup dururken kokusu yüzüne çarpar da burnunun direği sızlar nasıl ismini duyunca kalbi göğsünü delip çıkmak için delicesine çarpar… İşte bu hayatta öğrendiğim en ağır sözcük bu sevgilim özlem… Her şeye dayanırım ama bu çok zor bu kadar yakınken bu kadar uzak olmak çok zor. Özlemin o kadar acıtıyor ki yüreğimi sen yokken hasta ve yorgun kalbim. Sol yanım felçli. Hep yarım hep eksik...
En çok da geceleri özlüyor insan. Geceler yalnız insanlar için ölüm gibidir ben sensiz hep yalnızım sevgilim. Her gece yeniden ölüyorum ben yokluğunda. Sana hasret geçen her gece bir hançer saplıyor yüreğime. Simsiyah gecenin koynunda yitip gidiyorum sensiz. Kar taneleri gibi yaşıyoruz, birbirimize değmeden ayrı ayrı eriyerek…
Biliyor musun beni bu hayatta ayakta tutan bir tek umutlarım sevgilim. Seninle geçireceğimiz koskoca mutlu bir hayata dair hayallerim. Biliyorum bu günler bir gün gelecek. Ama gelmese de ben bunların hayaliyle yaşayıp senin aşkınla öleceğim ya sevgilim bu bana yeter. Son nefesime kadar seninim. Adın ayrı yazılmasın adımdan sevdiğim. Bir gün apansız göçüp gidersem bu alemden bil ki nefes aldığım her an seni sevdim ve sonsuza dek de yalnız seni seveceğim…