Yanlızlıklar ikiye ayrılır..
Aynı yazılsa da aynı yaşanmıyorlar.
Biri..
Etrafında olan insanlardan dolayı yaşadığın ayrılıkların getirdiği yanlızlıktır.
Her veya her bir kaç gün gördüğün, aynı evde yaşadığın, Yediğini içtiğini paylaştığın insanlar.
Sokakta, işte ,rutin selam verdiğin, elini uzatsan dokunabileceğin, acıdığın , varlıklarından gurur duyduğun,gereksiz olduğuna inandığın, seni kızdıran ve mutlu eden insanların yokluğu..
Birlikte yaşanayı öğrenip alıştığın insanlar.
Sevginden veya mecburiyetten dolayı iyi veya kotu huyu ile kabul edip hayatının bir köşesinde bir yere oturttuğun insanlar..
Kısaca..
Varlıklarına alıştığın insanlar..
Gidişleri , yoklukları bazen hemen, bazen de daha sonra fark edilir..
Özledik dediğimiz şey aslında ilk başta özlem değildir.
Alışkanlıklarımızın bölünmesi, yön değiştirmesidir.
Nedenler, niyeler sıraya girer ve özlem daha sonra hissettirir kendini, sebepleri bildikten sonra.
Ve biz artık onlarsiz devam eder yokluklarına alışarak devam ederiz yolumuza , hayatimıza.
Kabul ederek..
Diyeri ise..
Her yerde görmediğimiz,sahib olduğumuz herşeyı paylaşmadığımız, orda burda selam vermediğimiz, elimizi uzatsak dokunamadığımız insanlar..
Varlığını bir million insanla değişmeyeceğimiz..
Bir şey yaptığımızda ilk paylaşmak istediğimiz, kendimizden öncelikli tuttuğumuz, yüzümüzde en güzel tebessüme sebep olan, inandığımız , güvendiğimiz insanlar..
Canımızı en çok onların yakmasına ramen, her defasında "olsun" dediğimiz, ne yaparsa yapsın mutlu olsun, üzülmesin dediğimiz..
Çok gizli bir yerde sakladığımız, herkese göstermeye kıyamadığımızı, sakındığımız kıskandığımız..
Sadece benimle, benim olsun dediğimiz insanlar..
Kısaca..
yüreğimizde taşıdığımız insanlar..
Gidişleri zordur , onları salmak daha zor.
Önce kan ağlarız , karanlıkta kalıp hangi yöne gideceğini bilmeyen ufak bir çocuğa benzeriz.
Sadece geceden değil, gunun aymasından da korkmaya başlarız..
Yine.. "olsun " deriz kendimize ama OLMAZ bu sefer..
Içimizdeki hücreler tek tek çözülür..
Gülümsediklerimiz azalır.
Bir hırs kaplar her yanımızı, kızarız.
Her kese ve her şeye.. Öfke boy verir kontrolsüz..
Sonra acımaya baslar tüm kaslar..
Kafa tasını yararcasına beynin baskı yapar.
Beyni de ağlarmış insanın dercesine.
Etrafındaki herkes uzaklaşır .. Ölur..
Sonra yoruluruz..
Günlerce uyumamış, yememiş içmemiş gibi.
Üşürsün.. hiçbir yorgan ısıtmaz seni.
Ölümün nefesi değer tenine sanki..
Patlayan beyninin tam ortasında yüreğinin ipine asarsın kendini..
Gözlerin rengini kaybeder..
Ve sen sadece nefes alırsın..
Öylesine ve yanlız ..
Yanlızlığı anlamaya çalısmadan.
ŞimalGüney!! ( HA )
01 /31 / 2014..