Kahrolsun’la dolup taşıyor cümlelerim.. İçim şişiyor böyle..
Hangi pencereye koşsam duvar sanki..
Gök kapalı.
Deniz bütün yosunlarını üzerime kusuyor..
Ben öyle bir araftayım ki; kime anlatmak istesem derdimi kendimden çıkamıyorum..
Hiçbir yüz samimi değil..
İnsan Tanrı’dan da nefes dilenebilirmiş bir gün..
Önünde uzayıp giden yollarda, son sürat bir mezara çarpabilirmiş kalbindeki..
Derin derin nefes alıp, 10’a kadar falan sayıp geçmesini beklemek istemiyorum..
Bu acı çekilmeli!
Çekilmeli evet, ama beni de çekmeden o kapalı kuyulara..
Yusuf değilim ki ben oy.

Ben bu gün bir sona daha ellerimle keder yazdım..
Ben bugün kendi yazgıma bir çizik daha attım..
Ben bu gün bir kez daha kendimin yakasından tutup tokatladım..
Saçlarıma tokaladım sonra düzeleceğine dair kalıplaşan cümleleri..

Hüzündür bu.