Aşkın en büyük günahı affetmeyle başlar.
Aşkın kendisi bir günahtır. Aşka karşı suç işlediyse günahkâr, işte aşk orada başlar.
Bir günahkâr olarak geldim, kapındaydım ve hiç affetmemelisin ki beni, ben hep günahkâr olarak kalayım. Affetmedin de zaten. Zaten affa da gelmemiştim ki ben, bir günaha davetteydim seni.
Bir günahkârı sevmeye davet ettim. Sen, günahsız bir yaşam istedin mutlu mesut. Hayal ettin düşünde huzurlu bir put. Eğiliyordun önünde saygı ile ve içinden diyordun “Ben bundan büyüğüm.” diye.
Af diliyordun büyük günahların için, af dilerken de en büyük günahı işliyordun, bunu da biliyordun.
Bütün bu bildiklerindi senin asıl günahın, fakat sen aşkta günahsızdın. Günahlarındı seni aşkta günahsız yapan.
Ben yana yakıla geldim, çağırdım seni günahıma; sen davete icabet edemeyecek kadar günahsızdın aşkta.

Ben seni büyük bir günaha
Davete etmek için uyandım.
Günahsızlığındı senin
Aşktaki en büyük günahın.

Şimdi seni üç cümlelik duygular kuracağın insanlarla başbaşa bırakıyorum. Dördüncü cümleyi özlediğinde değerimi anlarsın.

Sen, aklımın ve yüreğimin savaşıydın
Nasıl olsa aklımdasın, diye beni umursamadın

Akıl almaz bir aşktın
Aklım almadı sen de kalmadın.
2014-İstanbul