Karanlık bir denize bakıyorum. Kaptansız, kayıp bir geminin karşısından savuruyorum kendimi.Bilinmez bir diyara gidiyorum tabir i caizse.
Üşüyorum çok karanlık burası. Rüzgar eşlik ediyor sessiz uğultulara. Kimsecikler yok, sırra kadem basmışlar adeta.Ay kocaman. Bir görünüp bir kayboluyor. Düşüncelerimi açığa vuruyorum , söylüyorum işte. yazıyorum. Ayın önünden çekildi bulutlar.Şimdi çok daha etkileyici.
Göremediğim karanlık bir deryaya bakıyorum. Kaçtım tüm gürültülerden. Dolunay tepede, gizemiyle deniz karşımda. Peki ben neredeyim? Bilmiyorum.
Kaçtım tüm fertlerimden, dertlerimden, şehrimden ve dahi kendimden...
Defterimin yaprakları uçuşuyor, göremiyorum yazdıklarımı. Birbirinden dehşetli canlı sesleri, birbirinden ala beşeri teknikleri. Gel gör ki her biri faydasız, her biri karanlık.
Ne geminin kaptanı, ne yürek dayanağı. Yok olmuş hayatın pınarları, yok olmuş şehrin ışıkları.
Ben uzaktayım. Kör karmaşanın içerisinde kaybolmaktayım. Bu benim kaçışım, bu benim yazışım...
Bilmediğim bir deryanın göremediğim şahsındayım.Çam ağaçlarının karşısından , yabancı bir mekandan bakmaktayım.
Ve ben her yönden , kendi gemimin kaptanıyım.