Bir kız varolmuş çoktan varolan bir hayatta. Hayat onu sevmiş aslında. Öyle ki onu erkek kılığına girip öpmüş, anne kılığına girip sarılmış, babası olup saçlarını okşamış, arkadaşı olmuş birazda omzunda avutmuş kızı, güven vermiş ona. Sonra çekmiş elini eteğini, yapayalnız bırakmış kızı; anne olup ölmüş, arkadaş olup sırtından vurmuş, baba olup kaçmış. Hayat kıza geri geldiğinde, yalnızlıktan kurtarmak için, aldatan sevgili olmuş, ardından konuşan bir avuç insan olup, kızı kendinden şüphe ettirmiş. Kız çıldırmış, çirkinleşmiş, hırçınlaşmış, umutsuzlaşmış. Baştaki güzelliğinden eser kalmamış. Hayattan nefret etmiş onu elleriyle ittikçe o üstüne gelmeye devam ettiğinden, ısrarcı olduğundan belki de. Ama kız bilmiyormuş gerçeği; Hayat onun karşısına her haliyle çıkmış. Çünkü hayat, kızı gördüğü her haliyle sevmişken, kızın da kendisini gördüğü her haliyle sevmesini, kabul etmesini beklemiş, fakat kız bunları fark edemeyecek kadar bencilmiş.