Koşulsuz sevginin,beklentisiz kucak açmanın,ve karşılıksız fedakarlığın
yaşayan en büyük timsali olan annem...ben açık söylemek gerekirse öyle sana
karşı sevgimi gösterebilmeyi başaranlardan değilim,bir kere seni seviyorum
demedim sıkı sıkı kucaklaştığımızıda hatırlamam hatta sana karşı güldüğümde
söylenemez,yanlış anlama sana karşı çok derin bir sevgim ve sarsılmaz bir
gönül bağım var senin için yapamayacağım hiç bir fedakarlık yoktur önünde
yerlere kadar eğilirim ve üzerimden paspas diye geçebilirsin zerre kadar
sorun yoktur ve olamazda,zaman zaman benim için üzülmüşsündür gerçi hala
üzülüyorsun ya o da ayrı bir konu,çoğu zaman bana tuhaf birisin sen diyorsun
niye adam gibi davranmıyorsun bak herkes nasıl sen niye onlar gibi değilsin
diyor ve eleştirilerini bana yöneltiyorsun,kendi açından şüphesiz haklısın
genelde seni anlıyorum dikkat edersen sen konuşurken ben sessizce dinliyorum
ama sonra yine bildiğimi okuyorum sende her zamanki gibi müşfik tavrını benden
ne olursa olsun esirgemiyorsun,kazık kadar adam olmama rağmen hala beni bir çocuk
muamelesine tabi tutmayı asla ihmal etmiyorsun eve geç saatlerde geldiğim geceler
seni pencere kenarıda uyuklar vaziyette bulduğum zamanlar hiçte az değildir,niye
uyumuyorsun anne yatsana dediğimde oğlum gözüme uyku mu giriyor nasıl uyuyacağım
diyorsun,canım annem belki sen şu an beni duymuyorsun hatta benim duygu ve düşüncelerimi
yazarak ifade ettiğimi dahi bilmiyorsun çünkü seninle bir çok şeyi olduğu gibi bunuda
paylaşmadım olsun belki bir gün söylerim yani umarım...söylemessemde sen beni anlarsın
değil mi ? oğlun biraz cinstir bilirsin,sahi az daha söylemeyi unutuyordum daha önce
hiç duymadın biliyorum ama ben seni gerçekten çok seviyorum anne