Tanrı insanı çıplak yarattı, çıplak geldik dünyaya hepimiz. Sonra bedenimizden utanmayı öğrettiler, ayıp diyerek de üstümüzü örtüler.
Daha birçok şey öğrettiler, hatta sevmeye de ayıp dediler sevişmeye de… Sevişmeyi yasakladılar önce sokakta, sevişemeyenler de sevmeyi bıraktı sonra. Sen, beni hep gizli saklı yerlerde sevdin.
Beni terbiyesiz bildin her yerde sevince seni.
Bir gün tüm maskelerini bırakarak geldin çırılçıplak, gözlerine bakıyordu gözlerim, dudaklarım dudaklarındaydı, tenin tenimde, kokun yüreğimde işte ben seni o gün sevdim. Ansızın iki elinle beni itmek istedin bir rüyadan uyanarak yine de bırakmadım seni, bu rüyaya inanarak. Gözlerimdeki sendin, peki sen gözlerime bakarken kiminle seviştin?
Benim sevdiğim de sendin seviştiğim de sen, zaten ben sevmeden de sevişmeyi hiç beceremem.
Hani sana “çapkın” demiş ya arkadaşın,
Kabul etmemişsin sende.
Sana küçük bir nasihat küçüğüm:
İhtiyaçtan sevişme, önce bir sevmeyi dene.

Sevdiğinizle uyuyun, uyuduğunuz insanları sevin, sevdiklerinizle de sevişin. Seviştiklerinizle de uyanın. Her gün birinin koynunda değil..!
Topluma çağrım: Herkes çıkıp sokakta sevişsin. Sevmek de sevişmek de özgürce olsun..!
Ve devlete çağrım: Ya kerhaneleri ya da kerhanelerden vergiyi kaldırın..! Aşktan vergi alınmasın..! Ve aşk parayla olmasın..!
Sevmeyi Bilmiyorsun
Sen neden benden gittin biliyor musun?
Sen, beni sevemediğinden gittin
Sen, sevmeyi bilmediğinden gittin
Zaten sevmeyi bilsen beklemeyi de bilirdin
Sevmeyi bilsen, gitmeyi bilmezdin.

Senle benim aramızdaki en büyük fark neydi biliyor musun?
Ben, seni senden isterken; sen kendini başkalarından dileniyordun

Kendini ispiyonlayan yaramaz çocuklar gibiyim.
Ağzımın kenarında bir damla aşk
Seni suçluyorum aşksızlıkla…

2014-İstanbul
Abdulkadir Güngör