Şimdi ne varsa geçmişimde hepsine bir nokta koyuyorum... artık ne üstünü karalıyor, nede silmeye çalışıyorum... herkesi tamda olması gereken yerde bırakıyorum... artık ağlamak yok yeniden gülmeyi öğreniyorum... güneşe döndüm yüzümü gölgemi ardımda bırakıyorum... ve ilk defa kaybetmekten korkmadan yürüyorum... hiç bir şeyi anlamaya çalışmıyorum... her şeyi olduğu gibi kabul ediyorum... olmayanlara ne ağlıyor nede sızlanıyorum.. ve kahkahalarımı beni üzenlere armağan ediyorum... hem susmayıda öğrendim artık çok konuşmuyorum... boş konuşanları kulağımla dinlemiyorum... bu aralar pek bi kendimi seviyorum... ve dünya bile yalan iken artık insanlara inanmıyorum... kazanamadıklarımı kaybetmektende korkmuyorum... hiç kimsenin her şeyi hiç olmamışım dahada iyi anlıyorum... şimdi çok değişik bişey oldum, kendimi ben bile tanımıyorum... bakmadan görüyor, duymadan anlıyor ve çok şeyi bilebiliyorum... Artık birazda insanlar beni kaybetmekten korksunlar istiyorum...