Gözlerinden bir yudum nefes alıp sana yazıyorum.Yürek mürekkebiyle yazılmış onca karalamaya inat,seni yaşıyorum satırlarımda.Sen ve ben, iki ayrı dünyanın sabahında aynı güneşle uyanan biri sevdalı,biri aşk sarmaşığı.İmkansızlığın içinde,yokluğun acı nefesinde aşkı soluyan bir yürek.Suyla ateşin,geceyle güneşin birbirlerini sevmesi gibi imkansız olsa da bu aşk,yağmuru dilenen kuru toprak gibi her sabah nefesini soluyorum.Güneşi bekleyen kuru yaprak gibi,akşam kızıllığında bekliyorum seni.Biliyorum hiçbir zaman kapımı çalmayacak ellerin,hiçbir zaman ellerini tuttuğumda avuç içlerin terlemeyecek.
Bırak bu dünyanın bize hasret borcu olsun.Hasretlikler hep demir parmaklıklar arasında kalsın.Kavuşmasın sırtlarımız birbirlerine,değmesin dudaklarımız dudaklarımıza.Sevgi bu değil mi? Yokluğunda bile sevmeyi bilmek.Aşkı yücelten bu değil midir ki ? Keşke şimdi yanımda olsaydın,ama yoksun.Olsun diyorum.Ben seni öylesine sevmedim ki,ben seni sıcak teninin içinde sevmedim,ben seni ruhunla sevdim,ben seni zifiri karanlıkta sevdim.Sevdim mi acaba ? gerçek sevgi bu mu ? İçimi cayır cayır yakan bu ateşin adı aşk mı ? Yoksa herşeyin yapmacık olduğu şu küçücük dünyada,daha da küçülen insanların adını aşk koydukları bir heyecan mı sadece ?
Eğer bu gerçek aşk değilse,gerçeğini hayal bile etmek istemem.Ben senin kalbinde hiç olmasam da,sana hiç sarılamasam da unutma ki bu aşk ateşi hiç sönmeyecek,ta ki ruhum ölene dek...