Kuşlar yeteneklidir. Kuşlar özgürdür. Kanatlarıyla yeryüzünün pisliğine dokunmadan dünyayı kucaklar, sırtlarını semaya yaslarlar. Bazıları alçaktan uçar, bazıları yüksekten ama yine de uçarlar. Dalışa geçer, düşer gibi yapar, bir kavis çizer, suyu gövdeleriyle yalar, yükselirler. Hem de hiç zorlanmadan. Bir tümseğe konup gagalarıyla tüylerinin diplerini temizlerler. Birlikte uçar, mevsimi geldiğinde göç eder, gelmediğinde yuva kurar, çoğalırlar. Bazısı oldukça yeteneklidir. Gökyüzünde bir uçurtma, bir balon, bir nokta, bir virgül gibi görünürler. Boşluğun parantezine sıkışmış bir açıklamadır onlar. Uzaklaştıklarını kimse fark etmez, fark etse de kimse önemsemez, önemsese de kimsenin elinden bir şey gelmez. İşte o kuşlar uçmaya öyle yeteneklidir ki, gökyüzüne sığmazlar, daha da yükselirler. Atmosferin dışını merak ederler. Eşiği geçince olacakları. Sonunda dayanamaz eşiği geçerler. Havasız ve yer çekimsiz kalır, sonunda boğulurlar. Görenler bir şey yapamaz, ellerinden hiçbir şey gelmez. Onlar sessiz sedasız boğulurlar. Canhıraş boğulurlar. Ölesiye boğulurlar. Kanatlarıyla dünyaya sığmaz, boğulurlar.