Her şeyi olağanca açıklığı ile söylemek,ne olursa olsun doğrunun dışına çıkmamak,bana sanki aptalca bir tutum gibi geliyor bu olsa olsa ancak idealize edilmiş olan bir davranış olabilir ama hayatın kendisi o kadar da masum değil zira bizi çoğu zaman gerçeğin dışına çıkartıp yalan söylemeye sevkediyor,doğrular her zaman kurtarıcı rolünü oynamıyor,bir kahraman edası ile “ben buradayım ver elini bana” demiyor o zaman geriye ne kalıyor ? yalan söylemek…kulağa soğuk bir cümle gibi geliyor değilmi ? aslında değil,seni sonuca ulaştırmayacağını bile bile doğrunun peşine takılıp gitmek nasıl açıklanabilir ? ya da hangi değer yargısı ile izahı olabilir yalanı hayat felfesi haline getirip her koşulda ve her durumda ona başvurun demiyorum,ama körü körüne,ne olursa olsun doğru söyleyeceğim kafasının birtakım sorunlarıda beraberinde getireceğine inanıyorum,pembe yalanlar deriz…pembe,sarı,mor,siyah onu bunu bilemem bildiğim bir şey varsa yalan kavramı ona ihtiyaç duyduğumuzda dokunabileceğimiz kadar yakınımızda olmalı,bize yıllar yıllı yalan söylemeyin,doğrudan ayrılmayın nutukları atanların siz doğruluğun anıtını dikmiş olduklarına mı inanıyorsunuz ? şerefsizce yalanın daniskasını gözümüzün içine soka soka söylediklerini,ve hiçbir şey olmamış gibi pervasızca hayatlarına devam ettiklerini ne de çabuk unuttunuz,temiz kalamassınız hiç boş yere çabalamayın ! çünkü aynı bataklığın içinde kendine yer açmaya çalışan iğrenç kurbağalardan farkımız yok,devamlı vıraklayıp duruyoruz ve ne dediğimiz anlaşılmıyor,birbirimizi samimiyetle dinleyecek olmak hiçbir zaman bu kadar lüks olmamıştı,çünkü sadece dinler gibi yapıyoruz,aklımız ise o anda bizi birbirimize üstün kılacak yalanı aramakla meşgul…