Selam olsun Aşk-ı Dilruba’ya.

Evvel geçenlerde Kosova’nın Golyak dağlarının eteklerinde pusuya yatmıştık. Düşman dört bir koldan gelip de Sofya’ya hareket için hazırlıklarını yapıyorlardı. İçimizden birisi yerinden kıpırdasa fark edilmemiz kesindi. Kandaşım Bozdağlı göz ucuyla harekete geçelim dercesine bir işaret yaptı. Bre kıpırdasak onlarcası, belki de yüzlerce düşman askeri üzerimize çullanacaktı. Ellerim semada Rahman ve Rahim sahibi olan Allah’a dualar buyurdum. Velhasıl bu savaş bitip de sana kavuşmanın aşkı ile yanıp tutuşur idim. Bir vakit sonra cenge tutuşuverdik. Yüzlerce düşman yığıntısına karşı 22 yeniçeri harpteydik. Bizleri Balkanlardan sürüp buralara kadar kovalayan kafir İngiliz soyları yahut Normandiya ırkı acı göstermeden öfkesini ve kinini hala kusuyordu üzerimize karşı. Bir yolunu bulup dağın eteklerinden sarp kayalıklara doğru tırmandık. İnce bir patika yola girip dağdan aşşağıya doğru hızlıca kaçıştık. Kaçmak bize göre değildi lakin düşmanı 22 yeniçeri ile oyalamak en gurur duyduğumuz nokta idi. Biz kaçacağız onlar peşimize düşecek. Kalanları takip edenleri bekleyecek ve Sofya’ya girmeleri gecikecekti. Kosova’nın sık ağaçlıklarla kaplı ormanlıklarına girdiğimizde hızlıca anlaşıp dört bir yana dağıldık. Ben kandaşım Bozdağlı ile birlikte kuzeye doğru kaçıştık. Ardımıza dönüp baktığımızda düşmandan eser yoktu. Bir müddet dev bir çınarın dibinde oturup dinlendik. Zaman hayli ilerleyince geri döndük. Dört yana dağıldığımız bölgeye gelince o amansız acı manzara ile karşılaştık. Nökerlerimizin kelleleri vurulmuş, kılıçlar bedenlerine saplanmış şekilde dev ağaçlara dayalı olarak bulduk. Bize yapılan bu hakarete göz yumar mıyız Dilruba’m! Bizde yürek, cesaret var , korku asla! İki kandaş daldık düşman nökerlerinin arasına...

(Balkan savaşların da mücadele gösteren Osmanoğullarının Kosova ovasında yaşadığı acı bir manzaraya istinaden yazılmış bir mektup... Mehmet isimli yeniçeri’nin karısı Dilruba’ya son mektubudur.)