Ben bir yoldayım. Ben bir yolcuyum. Trenleri sevmiyorum ama yine de bir trende seyahat ediyorum. Kalabalık mı kalabalık bir trendeyim. Bu büsbütün eziyet tüm mahluk, denecek ayaklara. Ben zor bir trende seyahat ediyorum. Bindiğim istasyon bir cehennem ve bir sonra ki istasyon yeni bir cehennem. Ben cehennemleri sevmiyorum. Sadece mecburen alıştım yada öyle hissediyorum. Yolumun sonu yok raylar sürekli yön değiştiriyor. Vagonlar devriliyor. İnsanlar çığlık çığlığa, sonra bir bakıyorum ki Tren bomboş. Demir sesleri insan seslerine karışıyor. Yağmur yağan bir şehirden geçiyorum. Ellerim titriyor, siyah mantolu bir adam var karşımda, uyuyamıyorum. Sürekli beni izleyen bir adam var karşımda soğuk, buğulu ve yalnız bir adam. Kar tutuyor bu demir yığını, rayların sonu bu gece, her şey son bu gece.
Yoldan çıkıyor Tren, ben bir yana, yalnız adam bir yana. Bir daha hiç göremiyorum onu hava soğuk ve karanlık. Kar yağmış tüm dünyaya beyaz renk uykularda, zifiride yağan karı göremiyorum. Renkleri siyah yapan Kötü kalpli insan ben değilim. Ben sadece bir yolcuyum. İstasyonuma gelmeden atılıyorum bu trenden. Şimdi ne cehennemdeyim nede cennette. Tam ortası burası, ne ölebilirim nede yaşayabilirim. Yerler can kırıklarıyla dolmuş. Kırık canlara yansıyan bir adam var siyah mantolu yalnız bir adam. Paramparça olmuş üzerine basıp geçiyorum. Ayaklarım kanıyor, yine de acısını belli etmiyorum. Vücudum artık kanamıyorum. Renkleri göremiyorum. Her yer karanlık bu gece, siyahtayım..

Hasan Telli