AMA İYİ ÖZLEMİŞİM
Kavuşmak varsa sonunda beklemeye değer volkan olursa hasret eğer çok bekletme çabuk gel. Öyle bir gel ki hiç gitmemiş gibi, hep kalacakmış gibi, bir benim olacakmış gibi, gel!
Beklediğim yerde gelsen yine aynı kalp titremesiyle beklesem seni. Yazarken bile hoş bir tebessüm yayılıyor yüzüme. Karşımda beni görenler kendi kendine niye gülümsüyorsun diyor. Ne bileyim sanki biran yeniden gelecekmişsin gibi, hoş bir ılıklık yayıldı içime. Gözlerimin ışıltısını bilgisayar ekranına yansıyan görüntümde görebiliyorum.
Tam olarak çiçek açmış yanaklarım, heyecandan yüzümün al al oluşunu görüyorum. Ayna gibi yansıyan ekranda dudaklarımın kenarlarını ısırışımı fark ediyorum. Düşünmesi bile nasıl da gülümsetiyor beni. Yazarken dileyişim şu an yüzümden okunuyor. Gerçek sandım biran, sana gel diyen mesaj yazıyorum gibi hissettim. Of sevgili bu kadar içten dilediğimi bilmiyordum, bu kadar özlediğimin farkında değildim.
Yüz ifademi görsen anlardın seni nasıl özlediğimi ve utanırdın geleceğin yollardan. Özür dilerdin ayrı kalan yıllardan ve af dilerdin ayrı kaldığımız aylardan. Bak şimdi gözlerim doldu. Anlık bir rüya gibi ne de güzel gerçekti. Saniyelik mutluluk nasıl da yüzüme yerleşti. Of yanaklarım yanıyor! Kulaklarımda öyle, yoksa aynı anda sende beni mi andın.
Yanı başımda radyo anlamış sanki öyle hüzünlü dökülüyor ki, nağmeleri, ağladım ağlayacağım. Hadi gel de ağlama? İşte bu yazdıklarım yüreğimin sesini duymayan o vefasıza. Yok burada dayanamayacağım, seni sevdiğime şükrederken seni bana vermeyene isyanımdayım. Bırak rahat rahat ağlayayım.
Bir benim olacakmış gibi gelemeyeceksen bundan sonra da hiç gelme. Her kavuşmanın arkası ayrılık olacaksa, beklemeyeceğim seni. Zaten beklemekten hasretim volkana döndü artık acele etmesen de olur. Bir daha gideceksen, yanımda kalmayacaksan, bir benim olmayacaksan gelme, alıştım ben kendi ateşimde yanmaya, alıştım sensizliğin cehenneminde kor ateş gibi kavrulmaya. Bence artık sen gelme!
’Yüreğime kara kış getiren vefasız ilkbahar kapı da bil istedim.’
BİRGÜL AL