Sevdiğim insanları ebediyyen kaybetmenin korkusuyla yaşarken şimdi yaşadığım bu korkuyla yüzleşiyorum. Bütün iyi insanların ölmesi ve iyi sandığım insanların beni hayal kırıklığına uğratmasının bedelini, gecelerce uykusuz kalarak ve hiç olmadığı kadar ağlayarak ödüyorum. Belki bu acıları yaşayarak hayatı öğrenmeye çalışıyorum belki de hayat bana bu acıları yaşatarak kendini öğretmeye çalışıyor.Bir insanın babasının şakaklarının beyazlamasıyla yaşlanmanın ne demek olduğunu, o şakaklarındakilerin dökülmesiyle kanserin ne demek olduğunu ve bir gece vakti dar-ı beka’ya yolcu olmasıyla ölümün ne demek olduğunu öğrenmesiyse ne kadar tesadüftür bilinmez. Yahut sevdiği insanın yalan söyleyerek ayrılığın ne demek olduğunu o insana öğretmesi ne kadar tesadüf olabilir ki? Beynimi tırmalayan bu sorularla mı uğraşayım yoksa sevdiğim insanların yokluğuyla mı? Ne ile uğraşacağımı bilmiyorum. Bu aralar bildiğim tek şeyin bana hiç yalan söylemeyen acılarım olduğunu biliyorum ve inanın ki ben, bir tek bana yalan söylemeyenleri seviyorum...