Tek düze ilerleyen bir hayata sahibim. Sürekli yerinde sayan, zaman zaman da azalan. Kendimi bağımlı gibi hissediyorum. Hayır hayır, ne eroine ne de nikotine. Benim ki sürekliliğe... Melankoli modu bitmek tükenmek bilmiyor hayatımda. Kendini yineleyen yerine, kendini gerileyen bir hayata sahibim niyeyse. Dile getiremiyorum sıkkınlığımı bile, niye diye sormayın. Her defasında terslendiğimdendir belki de. İnançlarımı yitiriyorum gün geçtikçe. Yaşama olan, adalete olan, geleceğe olan ve en önemlisi kendime olan inancımı yitiriyorum. Söz alarak konuşmak mı lazım, illa her yerde. Parmak mı kaldırmam lazım, birilerinin görmesi için beni de. Sürekli birilerine bağlı yaşayacaksak eğer 18 olmak da niye? Yenilik istiyorum hayatımda, farklılıklar yapmak. Kafa dinlemek istiyorum ama yalnız kalmamak. Merak ediyorum artık herşeyi. Mesela; gökdelenden atlayan biri, ne hisseder havada geçen zaman diliminde? Ya da bir bağımlı, kriz anında ne ister mal bulmaktan başka? Sorularım her geçen gün çoğalıyor aslında. Yaşama dair hissettiklerim ne kadar da körelmiş. Ben daha çok gencim oysa ki içim geçmiş.
İnsan bu kadar sabit kalmamalı. Bir şeye, birine, bir umuda bağlanmamalı.Suratın renkli boyalarla yeşillenirken, için yas tutmamalı. İstersen kabul et, istersen etme bu hayatı. Melankoli modu sürekliliğe bağlıyken istediğin kadar düşle ama hep aynı... Hep apaynı.