Aslında sana oldukça yakınım elimi atsam tutabilecek durumdayım. Başın hep omzumda gözlerinden akan yaşlar avuçlarıma damlıyor, hüznün ,ile bende hüzünleniyorum. Söylenmeye başlıyorsun birden ‘’keşke herkes senin gibi olsa farklısın sen diğer erkekler kadar zalim değilsin’’ diyorsun. Ve yine sarılıyorsun bana, uzaklara bakıp anlatmaya başlıyorsun. Nefret dolu sözcükler çıkıyor inci kadar narin dişlerinin arasında, ağzından çıkan her kelime isyanla sonuçlanıyor. ‘’kimse beni anlamıyor herkes beni kişisel hazları için kullanıyor diyorsun.’’ Aslında seni anlayan biri var. Seninle aynı kaderi yaşayan ve tüm yaşanmışlıklardan pişmanlık duyan biri var oda benim. Ve hiç beklenmedik bir itirafta bulunuyorsun. ‘’ keşke senin kadar temiz senin kadar saf duygulara sahip bir insan bulabilsem’’ diyorsun. o an içimde söylemek isteyip de söyleyemediğim düğümleniyor. Ve kursağımda kalıyor sen diye içime çektiğim her nefes, o an tutup da elinden bu şehirden alıp götürmek geliyor içimden. Kimseye hesap vermeden, kimsenin sözlerine aldırış etmeden, seninle kimsenin bilmediği bir yere yerleşmek istiyorum. Sonra rüzgârın şiddetli tokadıyla doğruluveriyorum yerimden. O az önceki hayalperest insan yerini hayata, hayatın acımasız gerçeklerine bırakıyor. Sonra derin bir sessizliğe bürünüyoruz, bir süre konuşmuyoruz, telefonun çalmasıyla bölünüyor sessizlik. Yüzünde gülücükler açıyor. Birden yeniden doğmuş gibi ‘’ o evet o arıyor’’ diyorsun. O az önceki halinden eser yok. Nefret dolu sözcüklerin yerini sevda dolu sözcükler alıyor. Sevginin verdiği sarhoşlukla bana sarılıyorsun. O an bedenimde bir soğukluk hissediyorum. Sana belli etmemeye çalışıyorum. Sahte gülücüklerle yüzümdeki biçareliğimi gizliyorum. Sen gider gitmez, yerde buluyorum kendimi. Oracıkta hayata gözlerimi yumuyorum. Dilimde kendime bile itiraf edemediğim sevgimle…