’’Hiç birşey öylesine değildi, şu ana bir bak !
Herşey bugün böyle olsun diye gelişmişti.
Şimdi anlıyorum,çocukluğumu düşünüyorum;
Mutluydum maddi ve manevi herşeye sahiptim,ama bir şey hep eksikti.
Yalnız kalma ihtiyacı duyuyordum.
İnsanlardan kaçıp kaçıp odam da kendime bir hayat kurmuştum.
Gençliğim de pek farklı olmadı.
Yollar ,insanlar yaşanılan herşey bir yerde önümde bitiyor beni başka yola koyulmam için yine yalnız bırakıyordu.
Onca zaman yaşadığım,boşluklar yalnızlıkların hep bir sebebi olduğunu şuanda düşünmek mucize gibi.

Seni ele alalım ,ne kadar yalnız kaldın ?
Kimlere el açtın gözlerini kimlere kapattın?
Kalbini hangi insanlara emanet bıraktın ve kirlettiler?
Hepsinden niçin vazgeçtin?
Herşey bu yola gelmen için bir sebepti,yolların bana çıkmalıydı.

Biliyor musun,seni ilk gördüğüm akşam birşeylerin değişeceğini anlamıştım.
’’ Hissederim’’ demiştim.Kalbim bana fısıldamaya başlamıştı.
Kokunu içime çektiğim de uzun süre büyüsün de kalacağım belliydi.
Birgün biliyordum asıl olan bir insana sahip olduğun için kendini şanslı hissediyorsa,
O insan yanlış insan olamazdı.
Kimse sevmediği ,değer vermediği biri için bunları hissedemezdi.
Yaşadıklarına hislerine şans vermeli insan arkanı dönüp baktığın da gülümseyebiliyorsan,
Herşey doğruya gidiyor demektir.

Şimdi seninle daha güçlü hissediyorum.
Şimdi yeşilim ve özgürüm.
Özgürlüğü kafes olarak nitelendiren sen yanılıyorsun.

Yıllarca insanlar arasında gezindim,yüzlerini seyrettim.
Hiçbir yüz senin ki kadar aydınlık gelmemişti bana.
Yorgun bir çocuğa verilen sıcak ve rahat bir yatak gibi,
Yıldızları seyrederken gözün hep en parlağını arar,
Acıktığın da en çok sevdiğin yemeği düşlersin,
Kirlendiğini hissettiğin de suya kavuşmayı istersin,
Dara düştüğün de en sevdiğini diler kalbin.
El açar dua edersin.

En güzel duamsın,şükretmeyi öğrendiğim gün bana gönderilensin.
Öylesine olamazsın,öylesine olduğumu düşünmemelisin,
Derine daha derine inmeyi öğrendim.
Şimdi tut ellerimi ve kapat gözlerini hiç bir şey öylesine değil,
Herşeyin yaşanma sebebi sensin...’’