İstanbulun gecelerini gündüzlerinden daha çok severim gecenin bana her
zaman yakın gelen bir tarafı olmuştur koyu bir karanlığın içinde içimi
ısıtan sıcaklıklar bulurum,tenha sokakların içinde barındırdığı gizem dolu
hayatlara tanık olur küfürbaz ağızlardan yayılan çırılçıplak sözler yüzümde
tanık olmadığım bir gülümsemeye neden olurdu,ertesi sabah toplanmaya bırakılmış
çöplerin sağa sola atılmış düzensizliği kenar mahalle ayyaşları için başını koyacağı
bir yastık görevini görüyordu,gecenin yaşama dair acı gerçekleri açığa çıkartmadaki
gücü gündüzden daha güçlüydü,gündüz herşey ve herkez bir şekilde ayakta ve hayattaydı
koşuşturmalar ve bir yerlere yetişme telaşı farkındalığı ortadan kaldırıyor insanlar
ne olduğunu pekte anlayamıyordu ta ki akşamın karanlığı yavaş yavaş çökmeye başlayıp
gündüz vakti görevini geceye devredene kadar,işte benim içinde hayatın nabzını yakalama
anları bu zamanlara tekabül ediyordu mesailer sona eriyor insanlar evlerine çekiliyor
etiketli hayatlar yerini maskelerden arınmış yaşamların müdavimlerine bırakıyordu,gece
alışık olmayan için zor olabilirdi gün ışığının sıcağını teninde hissetmeye alışık olanlar
geceyi yadırgayabilirdi,küstah karanlığın kendini beğenmiş bencilliği onları ürkütebilirdi
ama dinlemesini bilenler için en yalın hakikatleri onların kulağına fısıldamayıda gece asla
ihmal etmezdi,işte öyle gecelerden birini daha yaşıyordum kendimi bir fahişenin kollarına
atmışçasına geceye teslim etmiştim,sonunu düşünmeden ve ardıma bakmadan kontrol duygusunun
beni esir almasına izin vermeden bir cahil cesaretinin vurdumduymazlığında sabahlamayı ümit
edercesine kendimi unutmayı seçmiştim...