Güvendim.Çok güvendim hemde. O melek yüzlerinin arkasındaki şeytanlığı alçaklığı fesatlığı göremeyip güvendim. Alay edildim belkide küçük düşürüldüm.
İnsanların gözünde karalandım. Kimse bakmadı kendi günahlarına. Kimse aynaya bakmadan yargıladı,saçma sapan ahkamlar kesti sadece. İnsanoğluyuz işte hepimiz aynıymışız meğer. Dışarıdan bakılıp imrenilen dostlukların arkasındaki nefretler,kinler farkedilmiyo çoğu zaman. Masum,dertli insanları dertleriyle yargılayacak kadar mı aciz olduk? Peki neden? Neden anlamaya yardımcı olmaya çalışmak yerine, ayıplar örtmek yerine onları günyüzüne çıkarırız ki... Bundan nasıl zevk alır ki insan?
Hangi ara bundan zevk alacak kadar aciz,çaresiz olduk! Sen değil sana mana verenler utanması gerekenler. Onlara utanmayı öğretecek olanda sensin.Onlar kadar güçsüz olmayan sensin çünkü. Sen didik dur! Her şeye herkese inat dimdik dur!
Çünkü sen istesende onlar gibi olamazsın! İnsanların en çok yüzüne gülenler dost dedikleri sırtından vururmuş meğer. Canı yandı insanın... O kadar temiz kalpliydi ki o alçaklara rağmen kendisini suçlamaya çalışıyordu.Görmek istemiyordu, cünkü o acıyı yaşamak istemiyordu. Kim ister ki? Kimseye güvenememeyi kim ister ki? Hiç kimse!
Ama hayatın acı gerçeklerinden biriydi bu büyük günahta. Kaderimiydi yoksa bu insanlar?Ama kaderin arkasına saklanamazdı bu büyük günah.
Alçak olmak kimsenin kaderi değildir, onlara güvenmektir kader olan..Bilmeden görmeden, duymadan güvenmek...