Üflemekten yorulup ucunu parmaklarımın arasında tutup, patlattığım naylon torbalar gibi patlıyor, dengesiz nefes alışlarım. Kıvranıp duran soğuk ellerime bakıyorum da eklenen çizgilerimle ne kadar acı çekiyor şimdilerde.
Parmaklarımın ucunda incecik sızlıyor yenmiş tırnaklarım. Yakınlarda kıvrılıp giden hayat çizgilerim de var benim; uzunlu kısalı ,yaralı ,kırmızılı,morlu, çizgilerim.Seninde çizgilerin olmalı.
Çizgilerin olmalı ki; görenler anlamlar yüklesinler sana, gizemli bulsunlar, çözmeye çalışsınlar seni, çizgilerin ve sen bir sır gibi yaşamalısın.
Çizgilerin olmalı ki, evine uğrayanlar hayatının kırpıklarından seni tanımaya çalışsınlar, aradıklarını ellerini attıkları yerde bulacaklarını sanarak uzansınlar ellerinin ya da evinin bir çizgisine.
Çizgilerin olmalı ki hayallerinin sonun da mutlu olabileceğine inanasın. Onlar için emek verdiğinin kanıtları ,ellerine kazınmalı ki, kıymetini bilesin hedeflerinin ve zirvenin ekşi sarhoşluğundan sakince gururlanabilesin.
Çizgileri olmalı insanın, hayatın adil olmadığını anlatan. İşçide başka,yolcuda başka,sende, bende başka olmalı.Saçlarının arasından uzanan boşluklar gibi,gözyaşının kısa yolculuğu gibi,parmağınla göbeğine görünmeyen koca bir S yapar gibi,alnından yağan saydam terin gibi,anla işte yol gibi ;engebeli,yol gibi durgun,yol gibi derin ve kıvrımlı olmalı ,olmalı ki hatırlamak için bahanen olsun bir şeyleri yada eskileri mi desek ha.