İki evli olan Hüseyin efendi her gün sabah namazına, ezan okunmadan, hatta kuşlar daha yuvasından ayrılmadan önce gelir, camideki yerini alır, Namaz, niyaz bitmesine rağmen camii en son o terk edermiş.

Sabah namazlarına sürekli geç kalan Ahmet efendi, Hüseyin efendiye gıpta eder dururmuş. Bir gün bu işin sırrını Hüseyin efendiye sormuş.

Hüseyin efendi:

-Ahmet efendi biliyon ben iki evliyim. Sağ olsunlar hanımlardan biri benden erken kalkıp abdest suyumu hazırlıyo, öteki döküyo. Biri ayağıma meshimi giydiriyor, öteki kapımı açıyo hal böyle oluncu da camiye müezzinden, imamdan önce ben geliyom demiş

Ahmet efendinin bu iş kafasına yatmış. Bir müddet sonra Ahmet efendi imam nikahlı ikinci bir kadın getirmiş eve. Bir gün beş gün derken ev muharebe meydanına dönmüş, ne koyun alıyor ne kuzu emiyor misali ha bire kavga, gürültü, ardı arkası kesilmeyen istekler derken bu kez Ahmet efendi herkesten önce camiye damlar olmuş. Açmış ağzını yummuş gözünü Hüseyin efendiye:

- Niye beni uyarmadın, beni belanın ortasına attın demiş. Yandım iki avrat elinden, Allahım ikisinin acısını bir göstersin, inşallah biri diğerinin suyu ile yıhanıp kabire girsinler..

Hüseyin efendi:

- Halimden anlamadınız bir türlü. Ne çekiyo bu Müslüman bilemediniz. Davulun sesi uzahtan hoş gelir. Aile sırrı diye ben de anlatamadım. Yoh yoh Ahmet efendi, sen kaşındın.

Benim gibi yaralı bi adama öyle sorular sorarsan alacağın cevap öyle olurdu.

Sen sanıyor musun ben keyfimden sıcak yatağımı terk edip soluğu camide alıyorum. Niye bi kez olsun camii en son ben olduğum halde bunun sebebini sormadın. Eve barha giresim gelmiyor.

Ev ev olmahdan çıhtı mübarek sanki mayın tarlası. Kim, nerde, ne zaman patlıycah.

Sende amma gıt akıllı adammıssın yahu. Ben mi dedim sana soyha git de başını belaya soh diye der.