Kolay olmadı her akşam aynı rüya ’ya uyuyup her sabah aynı rüya ile uyanmak. Sancılı bir karın ağrısı gibiydi bütün bunların üstüne bir de yaşamak vardı… gitmeyi istedim bir çok kez kaçıp kurtulmayı başka bir şehre başka bir yere ama gitmek için duygularımı bu şehre hapsetmeliydim kalbim, yüreğim her şey bura da kalmalıydı yaşadığım yerde ama beceremedim anladım ki nereye gidersem gideyim ben kendimden kaçamazdım…
Zamana bıraktım bütün bir hayatımı kurtulmayı istemedim hiçbir şeyden aksine bırakmak istediğim ne varsa ona sımsıkı sarıldım bir tek kalbim o hariç . asıl terk etmeyi istediğim kalbimdi ama onu öylece bıraktım bir gün nasılsa o acı bitecekti…
Yeni bir hayata başladım ama bunun için ne sonsuz uzak bir şehirdeyim ne de başka insanların arasında ben aynı yerdeyim şehrimde. düşünmüyorum artık önümü ardımı koşmuyorum hayata ve hayattan bir kez vazgeçtim şimdi sadece yeni bir umutla hayali istiyorum. nasıl olur bilmiyorum o şehir beni yıllar sonra da aynı acıyla yakıp yıkacak ama ateş bir gün küllenir belki geç olacaktır ama mutlaka bir sabah gözlerimi o şehirde açacağım, o şehre günaydın diyeceğim işte geç kaldığım yetişemediğim tek mutluluğum…
Seçimler den ibarettir hayat doğru ile yanlış yer değiştirir kimse görmez bilmez ama bu böyledir… şimdi iki acı yan yana iki acıda kalbimde bilmediğim bir hisle beni ele geçirmeyi başarıyor ama biliyorum ki bir gün ateş kül olacak… yaşamak kolay da nefes almak zor bu şehirde….