Okumayalı, yazmayı unutmuşsun adeta. Neresinden başlamalı şimdi? Bir kere temelli değil o, temenni. Yani iyi dilek. Yazı dilinde asla bi demeyiz, bir deriz. Soru sorar iken mutlaka soru işareti kullanıp, mıları kelimeden de ayırırız. Gündelik dili kullanarak yazmaya alıştırdı beni pek çok neden, böylesi yazıları artık yatsımıyorum. Fakat pek çok kişinin okuduğu platformlarda yazarken bari, daha özenli olmalıyız diyorum. Sert bir eleştiri olarak algılamazsın umarım. Gelelim, vurgulara ve tonlamaya: İşte kalemden yansıyan ışık dedirtti bana. Biliyordum bu kalemin pırıltısını zaten, şaşırmadım. Bir müzikal tarzdır kreşendo, dkreşendo. Yani alçak sesler ve ritim, sonra birden yükselip coşar ezgi. Ahengi bulup yerine oturduğundaysa, her şey bitmiş, dinleyici boyut değiştirmiştir çoktan. Finalde dinleyici, ezgiyle tamlanmıştır. Yazıda bu türden şeylerin ayak seslerini duydum ki, az rastlanır bir şeydir bu. Ha unutmadan: Her şeyi de tıpkı yazdığım gibi yazmalısın, yazdığın gibi değil olmaz mı?