Bazen insan karışık bir halde hisseder kendini...tamamen karışmış, düğümlemiş kör düğüm olmaya yüz tutmuş bir halde..yine öyle günlerden bir gün bir karar aldım kendimce.. Artık hiç kimsenin düşüncelerine göre yaşamayacaktım. Kendi özgür irademle karar verecektim herşeye. Ve bunu gerçekleştirmek için sadece karar vermem yetiyordu. Ve karar verildi. Uzun bir süre uzaklaşmak istedim herkesten ve şehir dışına arkadaşımın yanına gittim. Telefonları kapattım. Kendi mabedime çekildim. Özgürce yaşamaya başladım. Orada daha rahat ve huzurlu zamanlar geçirdiğimi sanırken birşey farkettim. Aslında insan herşeyden kaçabilir, herşeye kapısını kapatabilir, ve herkesten uzaklaşabilir. Fakat kendinden kaçmak mümkün olmuyor..herkesi sustursan bile kendini susturamıyorsun! insanın kendiyle savaşi daha zor. Ve anladım ki birşeyden kaçmak hiçbirşeyin çözümü değil.. Inadına üstüne gideceksin ve savaşacaksın. hemen yoruldum deyip Arena’yi terketmeyeceksin. insan kendini daha iyi tanıyor bir sorunun içerisinde.. Bu düşüncelerle tekrar şehrime dönüp içinde bulunduğum durumla karşı karşıya geldim. Ve daha kısa sürede çözdüm...sonuç: Kaçma, savaş..Kazanırsan zafer, kaybedersen tecrübedir!