İnsan acıyı öğrendiğinde değil,
Mutluyken tanıştı gözyaşıyla.


Acının tadı kaldı dudaklarda. Dilden dökülen sözcüklere bulaştı sarhoşluğu. Söze his katmasını bilenler ağladığında yer yerinden oynadı, yarıldı bütün evren. Şuan kimsenin bilmediği, kimsenin haberdar olmadığı bir hayat var şu dünyada.

Görünmezler izlerini sürüyorlar topraklarında, bilinmeyen köşe başlarından koşuyorlar intiharlara. Gözler ezberleniyor hafızalarda diri tutmak için. Sözler kıyılıyor bir köşesinden diğerine. Bıkmışların semti uğraklığını yitiriyor, gitmelere hazırlıklar sürse de sakinlik her köşesinde kentin. Şimdi yitmek üzere olan bir yok var, var olanın gölgesinde unutulmuş.

Ben!

Resimlerde toz bulutuna dönüşmüş, şiirlerde iğne ucunda…
Ateşi külünden hafif, külü acısından kor…

Şimdi unutulmuşların şarkısını çalmaktayım.

Notalarda grileşmiş simalar, unutulmaya yüz tutmuş hatıralar var. Ve en acısı da eteğinde dökülmemiş acılar saklayan kadınlar…

Gözleri olmayan, elleri kelepçeli kadınlar… Arkasını karanlığa yaslamış, gücüyle dağlar deviren, aynalarda yüzü küçülen, silikleşen adamlar var.

Ben!

Uyku öncesi hatıralarını yıkayarak rüzgara asan ben,
Günümün tozlu raflarında kahvemsi unutulmuşluğa hapsolmaya başlayan ben.

Bilmem kaçıncı şarkının nakaratındayım.

Şarkıcı son gözyaşını bırakmakta sona.
Çalgıcı susmakta gündüzü terk ederek.

Bembeyaz ışığıyla yarına tebessüm dolu belki’ler bırakan bu kent.
Göğü karanlığından kurtararak aydınlatan bu göl,
Bu kalem parmak uçlarımı ağrıtan,
Onlarca düşünce, sayısız soru aklımda.


Ben!
Bunca karmaşanın kaç adım ötesindeyim?
Şarkımın ortağı kim?
Kim bu her gece saçıma değip geçen koca dev,
Kim acımın ortağı, ümidimin su yeşili?

Her gece pencereme yansıyan ışık Van Gölü’nde yaşayan o beyaz ışıltının eseri mi?


Kimsin sen?
Ben, kimsin?





Nuray KAÇAN-2015

VAN-