Yorgundu kadın ,içinde halledemediği gözünde büyüttüğü gelecek telaşı ve geçmiş acıları vardı.
Çoğu zaman gülücüklere sahip olan simasının altın da kimsenin görmeye cesaret edemediği hüznü gizliydi.
İçindeki fırtına da boğulurken çoğu zaman yalnız kaldı,siz kahkahaya boğulan bir kadın seyrettiniz hepsi bir kandırmacadan ibaretti.
Kendini anlatma çabasından öyle yorulmuştu ki ,uzun süre sükuta izin verdi hayatın da.
Eyleme geçmesi yıllarını ve gençliğinin bir bölümünü yalnız hayallere bırakmıştı,
Yaşının genç olmasına rağmen sanki,doğduğundan beri nefes nefese koşmaktaydı.
Hükümsüzüm dedi.Zaman herşeye çare ilaç ama kendini ona bırakamayacak kadarda çaresizdi.
Çare kendidir insanın ,çoğu depremde derinlere düşsek de ,yine kendimiz ilacı değilmiyiz bu düşüşlerin,
Bir dokunuş,bir tebessüm yeterdi bize.
Yorgundu kadın,birinin içine girse karşılaşacağı kötülüklerden sağ çıkamayacak kadar yorgun.
Merhamet ve şevkate muhtaç,huzuru aradı sonra.
Kapıyı bir çok kez çaldı ama sesinin duyuramadı bir türlü.

İnsanları gözlemlemeyi seçti bir süre ,sokakta bir banka oturup adımları saydı.
Etrafın da olup bitene bir anlam yüklemeye çalıştı.
Bir kendini düşündü birde hayatta koşturmaya devam edenleri izledi.
Neydi bizi böyle hoyrat yapan ,sanırım hiç birimiz üzerine düşünmedik,
Herkes doğru insanı aradı ama kimse biri için doğru olmaya çalışmadı.
Şimdi kimin gücü var yeniden doğru olmaya emek vermeye ?
Yetinemeyen doymak nedir bilmeyen çocuklar gibiyiz,
Etrafıma bakıyorum da bütün hikayeler birbirine benziyor.
Uçsuz bucaksız bir nefes ve güç yarışı bizim ki.

Bu dünya derin bir çukur ,
Kulağımda kulaklık ,
sizi görüyor ama yalnızca dinlediğim parçaların sözleriyle harmanlayabiliyorum.
İçinizden ,yanı sıranızdan geçiyorum.
İçimde büyüttüklerim ve öldürdüklerimle,semaya düşüncelerim dağılıyor.
Nefes almak istiyorum.
Sizinle mümkün müdür ?