Bir bahar sabahı günlerden cuma uyandım sabahın zehrinde kuşların sesiyle
ezan okunuyordu kalktım namazımı kıldım ve pencerenin başına oturdum
gün doğuşunu seyrediyordum
birden kalbim geçmişi aklımda sorguladı o günler gözümün önüne geldi
ne kadar saftım duru su gibi içimde iyilik yoğrulurdu
kimse hakkında kötü düşünmez ve kötü söylemelerine izin vermezdim
kendi halinde biriydim insanları hayvanları Rabbimin verdiği canlı cansız her şeyi severdim
çok zor günler yaşadım asla isyan etmezdim şükür ederdim her günüme
rüyalarımda derviş görürdüm ve yaşayacaklarımı Allahım bana gösterirdi ve yaşardım
karaya ak deseler inanacak kadar kalbim temizdi ve güvenirdim
hani derlerya herkesi kendim gibi sanıyorum işte ben buydum
şimdiki halimi sorguluyorum nerde o temiz yüreğim
insanların yalanlarımı yoksa çıkarlarımı kahpece bir birini vurmalarımı nedir benim yüreğimi kirleten
insanın insana yaptığı kötülüklermi neden
gözlerimdeki yaşları tutamıyorum yok olmuş içimdeki güzellikler taş oldu kalp
sorguların içinde çığlığım dar ağacına çekiyorum kendimi