“Zamanla unutursun” demiştin ya hani bende “tamam” demiştim.Unutamadım. Hoş o zamanda unutacağımdan “tamam” dememiştim ya zaten. Hem düşünsene sen hiç zamanla ellerinin varlığını unutabilir misin? Veya ayaklarının, gözlerinin... Ne bileyim işte aklına gelebilecek bütün uzuvlarının varlığını zamanla unutabilir misin? Yada sen onları unutmaya kalksan hayat izin verir mi onları unutmana?
Baktığın heryer yetmez mi gözlerini hatırlamana? Attığın her adımda muhtaç değil misin ayaklarına? Ellerin olmadan yetebilir misin kendi kendine?
İşte ben senin yokluğunda bu haldeyim ve hayat izin vermiyor yokluğunu unutmama.
Yokluğunda elsizim, yokluğunda dilsizim,bakan bir körüm, yürüyen bir sakat...
En az sana olduğu kadar seni unutmayada ihtiyacım var ama hayat izin vermiyor işte. Ne zaman seni unutmaya kalksam; nefesim kesiliyor... aldığım nefes sen. Ne zaman seni unutmaya kalksam; sol tarafımda bir sızı oluyor sonra kalbim geliyor aklıma...kalbimde sen.
Daha neler neler var sevgili, bir bilsen onca varın içinde yokluğuna karşı verdiğim savaşı eminim yanımda olursun. Ama sen hiç bir zaman bilmeyeceksin senden uzakta senin için atan bir kalbin varlığını ve hep mutlu olacaksın. Hepte mutlu ol zaten, çok gül! Sen çok gül ki o az görsün gözlerini...
Ve sevgili; olurda bir gün eski günlerinin hatrına gelirsem aklına, ben yokluğunun yokundayım. Varlığınla var et beni, ne olur! Sana çok muhtacım...

Enescan Lorci