Zaman çabuk geçer yaralar gibi oluşan o yaraları hayatınızın her saniyesinde daha da açarak ilerler ve geçer gider. Kapanmayan yaralar bırakır ardında gölgesini bile bırakmadan kaçar gider. Biz zamanın ne olduğunu daha öğrenemeden yaralananlardanız daha koşmaya başlamadan düşenlerden... Biz yaşamayı öğrenemeyen , yaşamanın daha ne olduğunu kavrayamadan ölenlerdeniz. Yalnızız biz kalabalıkların içinde kaybolan ve bundan bir saniye bile şikayet etmeden fark edilmeyi bekleyenlerden. Görünmezlerdeniz biz sırf görünmemek için sesi çıkmayanlardan , susanlardanız ama en çokta varolmayanlardanız. Kimseler görmez bizi , kimseler dinlemez , biz en çok ezilenlerdeniz kim bilir kaç kere döndük ölümlerden. Düşünüyorum nasıl geldik bu hale ya da kimler sürüklediler bizi bu alemlere oysa en çok konuşanlardık biz en çok dinlenenler. Biz yokken hayat yoktu hani , nefes almak yoktu , göz bile görmezdi başka bir şeyi , nasıl düştük bu kadar yerlere nasıl bu kadar çiğnendik. Bizde zaman gibi geçip gittik akıllardan unutulduk eski hatıralar gibi belki sahip çıksaydık birbirimize daha güzel hatıralarımız olabilirdi. Nasıl bir oyuna geldik biz nasıl vazgeçtik bizden? Şimdi kim bilir nasıl kalkacağız ayağa , nasıl dirileceğiz yeniden ? Söylesin biri nasıl olacak ki bir diriliş bizden?