Küçük ayaklarıyla koşuyorlar. Küçük dünyalarında...

Bayan S rahatsız oluyor. Gazetesini indirip bakıyor kargaşanın sebebini anlamaya çalışarak. Sinirle karışık, meraklanarak...

Ufak avuçlarını uzatıyorlar. Çekinerek, çaresizce...

Öğrencilik yılları aklına geliyor bayan S’nin. Öğretmenlerinin üzerine titrediği; annesinin, saçlarını tararken canını acıtmaktan korktuğu o pembe yıllar. Hani sınıf birincisi olduğu zamanlar ne çabuk geçmişti. Öğretmeninin naneli şekerle ödüllendirdiği o günler... Gerçi limonlu şekerleri tercih ederdi. Nanelileri beğenmiyordu.

Bayan S, bu kargaşadan rahatsız olmuş olacak ki iki yandaki masaya geçip sıradaki haberi okumaya devam etti: "kaçak göçmenleri taşıyan gemi ege açıklarında battı.".

Resim yapmaktı bayan S’nin en çok sevdiği hobisi. Çeşit çeşit pastel boyalarla başlamıştı resim yapmaya. Dışına taşırmadan boyamaya çalıştığı kitabıyla... Gerçi taşırsa da pek sorun olmazdı. Babasından yenisini istemesi yeterdi. Zaten en yeni oyuncaklar, en yeni boyalar hep onun olmuştu. Yeni bir hayat yaşamıştı.

Zoraki hareketlerle korkusunu yenmeye çalıştığı belli olan bir çocuk, bayan S’nin bacağına ürkekçe dokundu. Eski paltosuna uydurduğu, delik eldiveninden çıkan parmağıyla...

Bayan S, çocukken geçirdiği bir bayramı aklına getirerek iç çekti. El öperek kazandığı paralarla, gün sonunda bakkala koşmuş ve istediği çikolataları almış, parasını dilediği gibi harcamıştı.

Acaba isteyerek mi uzatmıştı küçücük çocuk o ufacık avucunu bayan S’ye? Dilediği gibi harcayabilecek miydi parasını mutlu bir şekilde?

Bu dünyada ne çok çocuk var önlerine konulan yemeği beğenmeyen, ve belki de daha çok sayıda bir kase yemek bulamayan. Ne çok çocuk var en iyi okullara giden, daha çok sayıda var okul görmeyen. Bozuk paralar kadar değersizler mi acaba? Veya en az senin kadar değerli...

Bu dünyanın bozulmuş düzenine değer bozuk paraları tutuşturuyor bayan S, çocuğun eline; ve devam ediyor daha önemli manşetlere: TL, Euro karşısında değer kaybetmiş, dolar daha değerli olmuştu.