Hep arayış içine gireriz. Hep ararız birşeyler, bulduğumuzda ise önemini yitirmiştir, elde ettiklerimiz.

İnsanız; kimimiz bazen boşlukta tutunacak bir dal ararız.
Bulduğunu sandığı dakika, mutluluk sirenleri çalar hemen.
Gökte ne kadar yıldız varsa parlamaya başlar.Mutlu olur,, bildiği gerçekleri bile unutur insan.Hayat ne tesadüflerle doludur ki, bazı dostları vardır onu uyaran, dinlemez ve kişi bildiğini okur.Çünkü pembe bulutları görmek istercesine, kararan havayı yarar delicesine.
Bahara açar, yağmurlarla besler sevdasını.Öyle ki, yağdıkça yağar, aktıkça sevda bulutları, göğün pembe görüntüsü iyiden iyiye ortaya çıkar.

Sevda dediğimiz nedir ki...
Süslü balonlar gibi uçururuz göklerde. Her renkten balonları dizeriz yarının umutlarına.
Ta ki, şimşekler çaktığında balonlar patlar bir bir. Yürek acısı içine oturur.
Sanki çocuğun elindeki balondan daha kıymetlidir gördüğü renkli balonlar.
Elindekini görmez, başka renktedir yine gözü.

Sanki bizler, hep çocuk olmadık mı ?
Elimizdekinle yetinmek yerine, gözümüzün takıldığına umut bağlamadık mı ?

Renkler soldukça,umutlarda solar yıkılır.
Balonu patlayan çocuklar gibi, başlar yürek feryada. Çığlıkları dinmek bilmez.
Ki....
Yeni bir balon alıncaya kadar.........


ADALETİN SESİ...