Çift kişiliğe bürünmüş insan müsveddesi.Bir yanı karanlık,bir yanı loş.Tamamen kötülüğe bürünebilirken iyi tarafı bomboş.Yıkımlar, dökümler,o sınırsız,bitirilemez hırslar.Elimizde kalan başka hayatların gözyaşları.Tüm bunlara sebep olan ademoğlunun yenme duygusu.Onun lugatında kaybetme olmaz,olamaz!Hırslarına yenik düşer ama hep kazanır.Durup düşünmez bilmem kaç saniye,kazanırken aynı zamanda neleri kaybettiğini.Yaptığımız büyük hatalar çok büyük bedellerle ödenecek,ödüyoruz belki de.Farkettik ama umursamadık.Çünkü bizim çıkarlarımız her şeyden önce gelmeliydi.Hep biz,hep bizim menfaatlerimiz.Çocuklar mı öldürülüyor,anneler mi feryat figan halde?Kimin umrunda?Bencil duygularımıza söz geçiremedik.Ölen insanları bile şucu bucu diye ayırdık.İflah edilmez duyguların peydah olmaz insanlarıyız vesselam.