Bu güzel yazıya ben de biraz İstanbul diyeyim.

Şair Yahya Kemal bir müddet için Ankara’da yaşamak zorunda kalmış. Ankara’dan ayrılırken sormuşlar üstada: Ankara’nın en çok neresini beğendiniz?’’ Cevap vermiş: ‘’Tren garını…Çünkü oradan İstanbul’a dönülüyor’’

İstanbul gerçekten de farklı bir büyüsü, farklı bir atmosferi olan rüyalar şehridir.

Şöyle geçmişe yolculuk ederek baktığımıza Nedim çıkar karşımıza mesela ve der ki:

‘’Bu Şehr-i İstanbul ki bî misl-i bâhadır.
Yek sengine yekpâre Acem mülkü fedadır’’

İstanbul’un bir tek taşına koskoca İran’ı feda eder. Yahya Kemal yine…’’Sana dün bir tepeden baktım Aziz İstanbul/ Görmedim gezmediğim, sevmediğim hiç bir yer’’ Der. Sadece bununla da kalmaz. İstanbul demek onun nazarında aşk demektir. Dolayısıyla çok daha iddialı bir şey söyler: ‘’ İstanbul’u sevmezse gönül aşkı ne anlar?’’

Gerçekten de İstanbul’u sevmeyen aşktan anlamaz mı? ‘’ İstanbul’u artık hiç sevmiyorum’’ Diyen Mehmet Erbulan, onun bu sözlerini bir beste yapan ‘’Erol Sayan ‘’ yanılmakta mıdırlar? Elbette ki hayır. Çünkü bu şarkıyı dinlediğinizde görürsünüz ki konu yine aşktır ve söz yazarı ‘’ seni orda tanımış seni orda sevmiştim,çünkü orda sana ben bin ümitle gelmiştim, aşka ihaneti ben yine orda görmüştüm.’’ Diyerek yine aşktan ama aynı zamanda uğradığı bir ihanetten bahsetmektedir.

İstanbul bazen de dinlenilir. Mesela Orhan Veli Kanık gibi. Kapatırsınız gözlerinizi ve başlarsınız dinlemeye


‘’ İstanbul'u dinliyorum, gözlerim kapalı
Önce hafiften bir rüzgar esiyor;
Yavaş yavaş sallanıyor
Yapraklar, ağaçlarda;
Uzaklarda, çok uzaklarda,
Sucuların hiç durmayan çıngırakları
İstanbul'u dinliyorum, gözlerim kapalı’’

Bazen muziplik yapar İstanbul sizlere. Sorar soruşturur İstanbul’un neresinden olduğunuzu:

Duruşun andırır asil soyunu
Hisar, Kuruçeşme, sahil boylu mu?
Arnavutköylü mü Ortaköylü mü?
Kız sen İstanbul'un neresindensin?

Diyerek bıçkın bir delikanlı olur, düşer ardınıza.


İstanbul bu. Hani derler ya ‘’Havasına ve kadınına güven olmaz’’ diye…Bunu tartışmak lazım elbette ama yine de sağı solu belli olmaz İstanbul’un. Kalamış’tan bir tatlı huzur almak için yola çıkarsınız Üsküdar’da başlar bir yağmur.

Siz ‘Küçüksu’da gördüm seni, gözlerinden bildim seni’’ diyerek sevdiğinize sürpriz yapmak istersiniz bir bakarsınız asıl sürprize uğrayan sizsiniz. Haber gelir:


‘’ Ada sahillerinde bekliyorum.
Her zaman yollarını gözlüyorum
Seni senden güzelim istiyorum
Beni şad et Şadiye başın için’’

Koşarsınız Ada’ya…Bakarsınız çoktan gitmiş. Bu hicran sizde bir başka İstanbul Şarkısının güftesi olur:

Yine bu yıl Ada sensiz içime hiç sinmedi.
Dil’de yalnız dolaştım hep, göz yaşlarım dinmedi.

Nazlıdır İstanbul. İşvelidir, cilvelidir. Beyoğlu’su da öyle…

‘’Beyoğlu’nda gezersin, gözlerini süzersin’’ Boşuna değildir.

İstanbul bazen de gizemli bir mana alemidir Necip Fazıl Kısakürek’in dediği gibi.

İstanbul benim canım;
Vatanım da vatanım...
İstanbul,
İstanbul...

O manayı bul da bul!
İlle İstanbul'da bul!
İstanbul,
İstanbul...


Bazen de her şeydir. Tapılacak bir varlıktır Attila İlhan’ın dediği gibi.


‘’sana taptık ulan
unuttun mu
sana taptık’’

Kısacası…’’ Bana İstanbul’u anlat’’ demesin hiç kimse. İstanbul anlatılamaz ki. Ancak ve ancak yaşanır.


Selam ve saygılar.