akıl elle tutulur gözle görülür olmayabilir ama varlığını hissetmediğinizde içinizdeki yaralar kabuklarını soymaya başlıyor olabilir. yukarı doğru tırmanan duygularınız hapsettiğiniz o derin kuyudan baş çıkarabilirler her an. böyle durumlarda ne yapılır diye sorarsanız bilmiyorum. benim de başıma ilk kez geldi böylesi. farkına vardığım ilk saniyelerde bırakın nerede ne yaptığımı nasıl nefes alındığına dair bile bir fikrim yoktu. tek düşünebildiğim bulunduğum olay yerinden hızla uzaklaşmak oldu. nereye nasıl kimle hiç önemi yoktu. gitmem gerekti oradan. her insanın aklından geçen sıradanlaşmış bir hayal vardır. gerçekleşmesi neredeyse olanaksız olan bir hayaldir bu: Kimsenin seni tanımadığı bilmediği bir yerde yeni bir hayata başlamak.. aslına bakarsanız burada çekici olan sadece "yeni" olmasıdır. çünkü ne güvenmek istersiniz tekrar başka insanlara ne de başka bir hayatı tek başınıza geçirmek. sırf bir başlangıç olsun diye kurulu olan bu hayal sanki aynı hataları tekrar yapmayacakmışsın gibi hissettirir. işte o an bende bu hisse kapıldım. evet, evet. kaçmam gerekiyordu. giderayak ayak izlerini bırakan insanların aklımda pay edecek bir görüntüsü kalmayacak kadar uzun bir zaman için çok uzaklara kaçmam.