‘Bu yazıya nasıl başlayacağımı’ bilmiyorum’ klişesiyle bu yazıya başlamak az da olsa kalemimi serinletiyor.
İnsan fazlasıyla hakim olduğu konular hakkında kağıdın başına geçtiğinde bocalıyorsa ortada garip bir bağlılık ve sahiplenme vardır demektir diye düşünüyorum. Yön şaşırırsın, seçimlerin karışır, imlaların sapar.
Ben de kağıdın başına geçtiğimde Marilyn Manson’ın 6. stüdyo albümü olan Eat me, Drink me hakkında oldukça ‘rahat’ ve ‘açık’ bir yazı yazmayı düşünüyordum. Ancak yön şaşırdım, seçimlerin karıştı ve imlalarım saptı.
Önceki zamanlara gittim. Dope Show’u ilk dinlediğim ve ‘evet işte aradığım şey bu!’ dediğim zamanlara.
antiChrist Superstar ve Mechanical Animals’un muhteşem nesnelerine ve bu nesnelerin anlamını perçinleyen Holy Wood’un tüm güzelliklerine yakınen ve içten tanık olduğum için kendimi oldukça şanslı sayıyorum.
Dünyaya meydan okuyan, dünyayı meydana çağıran, sanatıyla çürümüş ne kadar damar varsa hepsini kesip pis kanı akıtan, haylaz ve masum Frankie’nin, ölümcül kurtçuğun estetik yaratan/geliştiren bu isyanı bir çok kişiyi esir aldı. Adımız ‘sadık fan’ oldu. Bu kişiler bu esirlikten hiç şikayetçi değildi.
Üçleme’den sonra Manson’ın ne yapacağı, nelerden söz edip bizim aklımızı mıncıklayacağını, denge kavramımızı zorlayacağını merak ediyorduk ki The Golden Age of GrotesQue çıktı geldi. ‘Sadık Fanlar’ yeri geldi evlerinden çıkamadılar bu albümden sonra. Manson’ın adına bütün hayalkırıklığı ve ‘utancı’ omuzlarında taşıdıklarından bir süre sessiz sedasız sevdiler onu.
Ama ayık ettiler/ettik. Bu kadar paniklemeye, kurban psikozuna sokmaya/sokulmaya gerek yoktu. Evet TGAOG pek iç açıcı bir albüm değildi ancak Marilyn’in ‘konsept’ işini ve kafayı ne kadar farklı şeylere taktığını ve bunun adına hayatını değiştiren bir bukalemun olduğunu hatırlayan bizler bu işi sineye çektik. Korkacak bir şey yoktu. Ve biraz zaman sonra yarattığı bu yeni vizyonlara hayran kaldık.
Marilyn, John5 gibi mükemmel bir gitaristi gruptan kovduğunda, ekip Grotesk Burlesk isimli görkemsiz bir turnedeydi. Twiggy zaten çoktan sepeti koluna takıp kendi yoluna gitmiş ve herkesi (manson dahil) yıkmıştı.
Son üç senede Marilyn içine girdiği multi-sosyetik ortamların, kötü bir evliliğin ve başının dertten kurtulmadığı medyanın kurbanı oldu. Birkaç kez intihara kalkıştı., müziği bıraktığını açıkladı (adettendir her rock’n’roll bebeği bunu bir gün mutlaka yapar), kendini bilumum görsel sanat projelerinin kucağına bıraktı, uzun metraj bir filmi yönetmeye kalktı. Çıkardığı Lest we Forget isimli toplama albümü ve yeni coverı Personal Jesus, onun müzisyen kimliğini tekrar gündeme getirdi.
Herkes ondan gelen kara/garip/vay beee dedirten haberlerle oyalanırken aniden 6. stüdyo albümünün şarkılarının hazır olduğu açıklandı.
Bu albümün adı Eat me Drink me olacaktı ve bu dolaylı/maksatlı ismi duyunca gülümseyip güzel şeylerin olabileceğini düşündüm. Ve oldu da. Yeni single Heart Shaped Glasses’ın ilk otuz saniyesini duymam bile heyecanımın doruklara ulaşmasına yetti. Ben o otuz saniyede The Cure duydum, Joy Division duydum.. daha neler neler duydum.
Albümün tamamını dinlediğimdeyse ağzımdaki ekşi tadın çok eskilerden geldiğini fark ederek yine gülümsedim ve bu kez şehvetli/vampir/tutkulu cani rolüne bürünen bu ‘acıların adamı’nı tekrar takdir ettim. Evidience, Red Carpet Grave, İf I was Your Wampire gibi şarkılar Heart Shapep Glasses’ın ben de yarattığı heyecanı sağlamlaştırdı. Açıkcası bu kadar iyi bir albüm beklemiyordum. Belki de şu ‘beklentiler’ konusunda çok acemiyimdir bilmiyorum.
Ama şunu biliyorum ki Manson daha uzun zamanlar piyasanın kanlı damarını elinde tutacak, Var mı düz bakan!?