Sevdiğimi bile bile gidiyorsun.
Seni çok özleyeceğimi de biliyorsun. Hatta dökeceğim gözyaşlarının hesabını bile tutmuşsundur. Yokluğunda yapacağım şeyleri de hesaplıyor musun?
Ama biliyorsun değil mi kendimi alkole vermeyeceğimi, sadece sigarayı artıracağımı ve bazı geceler öksürerek uyanacağımı, yanaklarımdaki damlaları ellerimle sileceğimi.
Penceremi açıp gecenin karanlığında yıldızlara bakarak, aynısını sende yapıyor musun şimdi diye iç geçirerek sigaraya sarılacağımı.
Sabah işe gidip günün yoğunluğunda aklıma gelmeyeceğini de biliyorsun. Unutacağım seni ikindi mesai bitimine kadar. Ama sonra yokluğunun içime bir dev gibi çörekleneceğini de biliyorsun. Sana yazdığım şiirleri okumak için bağıra bağıra kulaklarını patlattığım anlar aklına gelecek. Merak edeceksin, yeni yazdığım şiirleri. Acaba yüksek sesle okuyor mu hâlâ diye aklından geçecek.
Acıları, doğuruyordu her gün doğumu. Her gün doğumu, yokluğunun acısını doğuruyordu.
Kahkahalarının yerini alan çığlıklarım, hıçkırıklarım dolduruyordu odayı. Bunca heyecandan sonra seni sevdiğimi bilerek gidiyorsun.
Gözlerin rafta duran ayakkabılarına takılıyor. Beynine hatıraları yüklüyorsun. Valizin beynindeki hatıralar. Onları da alıp gidiyorsun.
Ben sana bu defa neden gidiyorsun demiyorum. Zaten sen hep gitmiştin. Her gitmende içimde doğuyordu sevdan.
Acılarla büyürmüş insan. Ayrılığınla büyüyor oysa sevdam.
Sevdiğimi bile bile gidiyorsun.
Sana el sallamıyorum. Hayır, gitme dememek için değil. Ya da geri dön diyemediğim için de değil.
Sen git şimdi. Sen gitmene bak.
Ben, sensizde büyütürüm sevdamı.
Sensiz de severim seni.
Sevdiğim bile bile gidiyorsun. Bakma sinirle eder bulur dedim ya. Bakma, sen. Tek dileğim bana yaptıklarını bulma Allah’tan. Mutlu olamadığın için gidiyorsun belki de. Gittiğin yerde mutlu olman dileğiyle git.
Peki, hadi git artık.
Yeter ki canın sağ olsun.

M.Ö./2008
kahramanmaraş